پنجره‌ی همسایه: جورجو موراندی (۱۹۶۴ – ۱۸۹۰)

ما در دورانی زندگی می‌کنیم که تمایل سوزان به نوآوری همه‌جا حکمفرماست. دورانی که در تلویزیون، مجلس، ادبیات، و هنر، “فریاد” رایج است. همه بسیار فریاد می‌زنند تا آنچه را که تصور می‌کنندجدید است با بلندترین صدا اعلام اعلام کنند. اما مراندی الگوی دیگری به ما نشان می‌دهد: او به ما می‌گوید که چطور می‌توان زمزمه کرد بدون‌آنکه هرگز خود را تکرار کرد، و این‌که چگونه توانایی ما برای درک جهان می‌تواندنامتناهی باشد بی‌آنکه ویرانگر شود. چگونه عشق ما به چیزها می‌تواند شدید باشد بی‌آنکه به خشونت بکشد، و چگونه آرزهای ما برای آینده می‌تواند مداوم و زاینده باشد بی‌آنکه زشت و مبتذل گردد.

“اومبرتو اِکو” (Umberto Ecco)

مطالعه‌ی مقالات این بخش:

مقاله‌ی «هنر سکوت» جنت آبراموویچ

مقاله‌ی «جورجو موراندی» به قلم ثمیلا امیرابراهیمی

مقاله‌ی «غنای فقر» به قلم آریاسپ دادبه