کاوه گلستان، جمع اضداد بود. پدیده‌ای متناقض. و شاید همین موجد انرژی بی‌حد او و تهیه آثار مختلف می‌شد. از معدود کسانی بود که به گذشته و پشتوانه فرهنگی خود اشاره‌‌ای ندارند، و برای همین، عطش تجربه و تولید داشت. پشت چیزی مخفی نمی‌شد. بی‌آنکه بخواهیم او را به یک اسطورۀ فی‌البداهه تبدیل کنیم و هرآنچه حُسن دنیا است در او ببینیم، به پاسداشت یاد او برآمدیم. روحش شاد.
پیرامون کاوه گلستان:
«کاوه گلستان؛ واید، با صدای بلند» به قلم شهریار توکلی
«کاوه گلستان؛ مرگ و زندگی» به قلم خسرو دهقان
«نشان کاوه» گفت‌وگو با لیلی گلستان و بهمن جلالی