اولین باری که با عکسهای گرگوری هالپرن مواجه شدم، مربوط به دورهای بود که روی کارهای نسل جدید عکاسان آژانس مگنوم متمرکز شده بودم. در سایت مگنوم، مطلبی میخواندم که راجع به کتابی از او به نام «دفتر طراحی اوماها (۲۰۱۹)» بود. هالپرن عکسهای این کتاب را در طول چهارده سال حضور مداوم در شهر اوماها، واقع در ایالت نبراسکا، ساخته بود. تا پیش از دیدن این کتاب، نبراسکا را با فیلم مشهور الکساندر پین «نبراسکا (۲۰۱۳)» به یاد میآوردم. فیلمی جادهای و سیاه و سفید با لانگشاتهای تماشایی که این ایالات را در فضایی مینیمال و پر از سکوت به تصویر کشیده بود. هالپرن اما به عنوان کسی که اهل نبراسکا و مشخصاً «اوماها» نبود، در چالشی میان مستندنگاری متعهد به واقعیت و شیوهای بیان شخصی، اوماهایی رنگی، و نزدیک به آدمهای این شهر ساخته بود. کتاب شامل قطعات کوچکی از کانتکت شیت عکسهای این مجموعه بودند که در قالب یک دفترچه با کاغذهای رنگی منتشر شدهاند. از همان کتاب متوجه رویکردی در عکسهای هالپرن شدم که شیوهای متضاد با تعریف کلاسیک از عکاسی مستند داشت؛ روایتی که به تو نشان میدهد اما در درک تو از تصویری که داری مشاهده میکنی، اختلال ایجاد میکند. هالپرن در «دفتر طراحی اوماها» با تمرکز بر مردان، به بررسی مفهوم مردانگی در بافت اجتماعی آمریکا میپردازد. او از فرمت یادداشتمانند استفاده میکند و مردان و پسران جوان اوماها را در لحظاتی متضاد، گاه معصوم و گاه خشن، عکاسی میکند. این مجموعه نهتنها بازتابی از موقعیت سیاسی و اجتماعی معاصر است، بلکه آینهایست برای پرسش از خود؛ چه چیزی یک مرد را تعریف میکند قدرت؟ خشونت؟ آسیبپذیری؟ این کتاب بیش از آنکه پاسخ دهد، سؤال میسازد و در همین تواناییست که نیروی اصلی هنر هالپرن نهفته است.
فرم و لیست دیدگاه
۰ دیدگاه
هنوز دیدگاهی وجود ندارد.