انسانی، زیاده‌ انسانی

شاید هیچ عکاسی به اندازه‌ی مارتین پارِ انگلیسی توأمان با تمجید و تنفیرِ فـراوان مواجـه نشده باشد. قهرِ تعدادی ازمنتقدین چون دیوید لـی، بی‌شک ناشی از انتظاری است کـه از هنر ملی دارند، این انتظار که هنر باید چهره‌ی زیبایی را از کـشورشان نشـان دهد. آخـرین تفـرج‌گاه (۱۹۸۲-۸۵,The Last Resort) عکس‌های رنگیِ پار از طبقه‌ی کارگر در ساحل نیوبرایتونِ انگلیس، به‌هیچ‌وجه نمایان‌گرِ چهره‌ای دوست‌داشتنی از انگلیس نیستند و دیوید لی نیز، انتقادِ خود را نثار این مجموعه کرده‌ است: «طبقه‌ی کارگر ما که همیشه مورد لطفِ عکاسان مستند بود، این‌بار قربانیِ مخـاطبانی پیچـیده‌تر شده است» (بجر ۷۵).