شاید هیچ عکاسی به اندازهی مارتین پار انگلیسی توأمان با تمجید و تنفیر فـراوان مواجـه نشده باشد. قهرِ تعدادی از منتقدین چون دیوید لی، بیشک ناشی از انتظاری است کـه از هنر ملی دارند، این انتظار که هنر باید چهرهی زیبایی را از کـشورشان نشـان دهد. آخـرین تفـرجگاه (The Last Resort) عکسهای رنگیِ پار از طبقهی کارگر در ساحل نیوبرایتونِ انگلیس، بههیچوجه نمایانگرِ چهرهای دوستداشتنی از انگلیس نیستند و دیوید لی نیز، انتقادِ خود را نثار این مجموعه کرده است: «طبقهی کارگر ما که همیشه مورد لطفِ عکاسان مستند بود، اینبار قربانیِ مخـاطبانی پیچـیدهتر شده است».
در این اعتـراض لـی تنهـا نبود، رابرت موریس، کـالین جکسون و دیگـران نیز صدای خشم خود را به گـوش رساندهاند: «پـار منتقد جتماعیِ بیرحمی است که پول زیادی از راهِ مسخرهکردنِ معایب و مشکلاتِ دیگـران به جیب زدهاست». البته که پار مجبور بود پاسخ دهد: «اگر ریشخندی هم وجود دارد لابد در نگاهِ مخاطبان است؛ من فقط آن را منعکس کردهام. مگـر باید همه چیز را بیحـس نشان دهیم؟»
هرچند مارتین پار نیز گاهی مانند ارویت، با در کنار هم قـراردادن دو یا چند چیز جناسِ بصری ایجاد میکند، اما در بیشتر موارد عکـسهای او به واسطـهی عدم ارتباط میان چیزها یا مفـاهیم شکل میگـیرد و نه آن ارتباطِ زیرکـانهای که لازمهی آفـرینشِ جناس است. در این حالت است که عکسهای او از بازیهای اِرویت فراتر میروند و شوخطبعیِ آن، عامل، نظام یا بستری بیرون از محدودهی عکـس را نشـانه میرود: دنیـای پرزرقوبرقِ زندگیِ متمولانه یا نخوتِ مسخرهی انگلیسی و آمریکایی.
پار در حومهی شهر لندن متولد شد. اکثر عکاسان و افرادی که در پیدایش چرخهی نوین عکاسی در اواخر دههی شصت و اوایل دههی هفتاد تأثیرگذار بودند و توانستند هنر عکاسی را به عنوان یکی از اجزای هنرهای زیبا در انگلستان به مردم بشناسانند، ریشههای مشترکی در حومهی شهر لندن داشتند. آن زمان در مدارس عالی و هنرستانهای لندن، شمال انگلستان (ناحیهی صنعتی مرکز انگلستان) و جاهایی مثل لیدز، هال، نیوکاسل و کاونتری، نوابغ چندانی مشاهده نمیشد. نظام آموزشی حاکم در مدارس عالی و هنرستان، نظامی بود که توسط اساتید هنرمند تدوین و اجرا میشد. اصول اساسی تمامی این نظامها را تبعیض جنسی، ارعاب، تبعیض نژادی و تفاوت طبقاتی تشکیل میداد که ریشه در نظام حاکم بر جامعه داشت. در چنین محیطی، عکاسی جایگاه چندانی نداشت. اکثرا کانسپچوالیستها و هنرمندان پاپ (کسانی که در مدارس عالی هنر انگلستان، جایگاههای اصلی را اشغال نموده بودند) به یادگیری و آموزش عکاسی میپرداختند. اما در خارج از این دستهی کوچک، عکاس مطلعی که قادر به آموزش این حرفه و هنر باشد، وجود نداشت. در هنرستانهای بریتانیا، تعداد انگشتشماری از اساتید، از سبک نوین عکاسی رایج در اروپا و موج عظیم انرژی عکاسی که از جانب ایالات متحده برخواسته بود، آگاهی داشتند. این بیاطلاعی ضربهی عظیمی بر پیکرهی هنر بریتانیا وارد آورد. اما نسل «پار» متوجه این اهمیت روزافزون شد. این گروه، افراد خود ساخته و خودآموختهای بودند که استانداردها و قوانین خاص کاری خود را داشتند. از جمله آنکه عکاسی چون «پار» به شدت تحت تأثیر زندگی حومهنشینی دوران کودکیاش بود.
فرم و لیست دیدگاه
۰ دیدگاه
هنوز دیدگاهی وجود ندارد.