لوسین فروید؛ برهنه‌ با پای بالا

«[همیشه] خواسته‌ام پرتره‌هایم خودِ آدم‌ها باشد نه شبیه‌شان. نه چیزی همانند مدل‌ها، بلکه خود آنها باشد.»

لوسین فروید

لوسین، نوه‌ی زیگموند فروید، در برلین متولد شد و در سال ۱۹۳۳ همراه خانواده‌اش به انگلستان مهاجرت کرد، در آنجـا بود که به روایتـی به مهم‌ترین نقاش پرتره‌ی قرن بیستم بدل شد. تا جایی که رابرت هیوز نویسنده و منتقد هنری، او را «بزرگترین نقاش زنده‌ی^۲ سبک رئالیسم» نامیده است.

پیشنهاد تماشا: مستند لوسین فروید: نقاش زندگی

فروید با بسط نامتعارف ژانر پرتره، با باز کردن مسیر پرتره‌های برهنه به این ژانر (که به کل چیزی متفاوت از نقاشی‌های برهنه‌ی مرسوم بود)، شخصیتی استثنایی در میان نقاشان فیگوراتیو پیدا کرد. برهنه‌ با پای بالا (لی باروی^*) (سال ۱۹۹۲)، اثری است که رویکـرد خـاصِ فروید به مدل‌هـای زنده را نشـان می‌دهد، رویکـردی که به دنبال شباهت دقیق و مـوبه‌مـوی نقاشی با سوژه نیست، بلکه همراه با تأویل و دگردیسی هنری است. لِی باوری، هنرمند افسانه‌ای پرفرمنس و مبدل‌پوشی، طراح مد و سرپرست گروه موسیقـی که سال ۱۹۹۴ در سن ۳۳ سالگی بر اثر بیماری ایدز فوت کرد، از سال ۱۹۹۰ به بعد، مدل لوسین فروید بود و محبوبیت خاصی نزد او داشت. در مقام کسی که در رقص تجـربه کسب کـرده و به اجرا برای عمـوم می‌پرداخت، باوْری مدلی راحت و صمیمی بود و در نگاه فروید این [راحتی و صمیمیت] بنیانی برای ثبت ماهیت سوژه‌هایش بود، چون فروید ‌هرگز هیچ ژستی را دیکته نمی‌کـرد، بلکـه اجـازه می‌داد تا مـدل، برانگیزاننده‌یِ او برای مواجهه‌ی هنری باشد.