لوسین فروید / Lucian Freud

همان‌طور که اشاره شد؛ فروید در طول هفتاد سال فعالیتش، همواره علاقه‌اش به چهره و بدن انسان را حفظ کرد و بی‌وقفه به بررسی امکانات پرتره‌نگاری پرداخت. آثار او عمیقاً ریشه در مشاهده‌ی پیوسته و سخت‌گیرانه‌ دارند. از آنجایی که همیشه از روی مدل زنده کار می‌کرد، اغلب به سمت آشنایانش از جمله خانواده و دوستان کشیده می‌شد. آثارش نشان‌دهنده‌ی حلقه‌ی اطرافیانش و تغییرات در روابطش هستند. او از خواهر‌هایش توقع داشت تعهد ویژه‌ای داشته باشند و از آن‌ها می‌خواست که برای ساعت‌های متمادی در یک نشست برایش مدل شوند و برای هفته‌ها، ماه‌ها و در مواردی حتی سال‌ها به این عمل ادامه دهند. او گاهی هم نگاه را به سمت خودش برمی‌گرداند و در خودنگاره‌هایش هم، همین حد از موشکافی بی‌رحمانه را به کار می‌بست. آثار او به ما می‌گویند که تا چه حد در مشاهده دقیق و سختگیر بوده و تا چه حد به آشکار ساختن فردیت هر انسان، حیوان یا گیاه متعهد بوده است.

خود او درباره‌ی نقاشی‌اش می‌گوید: «من نقاشی می‌کنم تا با تشدید واقعیت، حواس را بیازمایم و به‌جنبـش درآورم. نیل به این هدف بستگـی به شدت درک و احسـاس هنرمند از سوژه‌اش دارد. به‌همین‌خاطر نقاشی تنهـا هنـری است کـه در آن خصـلت‌های بلاواسـطه و شهودی هنرمند شاید بیـش از دانش و هوش ملموسِ او به‌کار آید.

نقاش، به عمیق‌ترین درونیاتش درباره‌ی هر آنچه برایش اهمیت دارد، واقعیت می‌بخشد؛ این رازی است که به‌واسطه‌ی شدت احساسات بر مخـاطب فاش می‌شود. نقـاش باید عنانِ احساسات خود را رهـا کند و چیزی را کـه غریزی به سوی‌اش کشیده می‌شود، پس نزند. همین عنان‌گسیختگی در حکم انضباطی است که هر چیزِ غیرضروری برای هنرمند را دور می‌اندازد و به سلیقه‌ی او سروشکل می‌دهد. سلیقه‌ی نقاش باید از درون چیزهایی بروید که در زندگی مجذوبش می‌کنند، آن‌چنان که دیگر از خود نمی‌پرسد «من در هنر چه باید بکنم»…»

او فردی بود با حریم خصوصیِ سفت و سخت که دور خود حصار کشیده بود و ما تنها از راه آثارش می‌توانیم او را به عنوان یک فرد بشناسیم. این نمایشگاه جنبه‌های مختلف عملکرد او را در کنار روابط پیچیده‌اش با بعضی از افرادی که برایش مدل می‌شدند بررسی می‌کند. نمایشگاه «لوسین فروید: زندگی‌های واقعی» بیش از هفت دهه را پوشش می‌دهد، از اولین کنکاش‌های فروید در خودنگاره تا برهنه‌های بزرگی که در بیست سال آخر عمرش تکمیل شده‌اند.
‌