چیزها درهم ادغام می‌شوند؛ گفت‌وگویی با لنارت اندرسون

در بازگشت به این مکالمه که حدود بیست سال پیش با لنارت اندرسون داشتم، چیزی که توجهم را جلب می‌کند ترکیبی از تعهد، تردید و انگیزش در اوست. ذهن اندرسون از کودکی به شکلی پیگیر و مداوم درگیر نقاشی بوده و نگاهی هم به دیگر هنرها داشته است. در سال‌های پایانی زندگی‌، علی‌رغم بیماری و ابتلا به دژنراسیون ماکولا (نابینایی تدریجی) که دیدش را تدریجی ضعیف‌تر می‌کرد، به نقاشی ادامه داد. اکنون، وقتی به لنارت اندرسون فکر می‌کنم، تصویری از او در مراسم افتتاحیه نمایشگاه نقاشی یک دوست به خاطر می‌آورم که ذره‌بینی در دست، به آرامی و دقت از میان نقاشی‌های کوچک‌اندازه عبور می‌کرد و دور می‌شد.