در آغاز فیلم «دردسرسازها: داستان هنر زمینی» ساخته‌ی جیمز کرامپ، یکی از افراد مصاحبه‌شده، چارلز راس به خاطرات خود از اوایل دهه ۱۹۷۰ بازمی‌گردد تا توضیح دهد که چگونه مکان ساخت اثر زمینی خود، «محور ستاره۱» را انتخاب کرده است. در پایان فیلم، متوجه می‌شویم که ۴۰ سال بعد، «محور ستاره» همچنان یک اثر در حال تکمیل است. به راستی که این هنرمندان شوخی ندارند.
از اواخر دهه ۱۹۶۰، گروهی از هنرمندان تصمیم گرفتند سراغ بوم‌های بزرگتری بروند و به ساختار گالری‌های سنتی انتقاد کنند. این پیشگامان هم‌فکر به سوی غرب رفتند و به جای قلم‌مو، از ماشین‌های سنگین استفاده کردند؛ زمین را شکافتند، سازه‌هایی بنا کردند و مناظر طبیعی را به سمت اهداف خود، که گاه تعریف آن‌ها دشوار است، تغییر دادند.
مانند همه‌ی جنبش‌های هنری، تشخیص مرزهای هنر زمینی و این‌که چه کسی بخشی از این جنبش محسوب می‌شود، دشوار است. اما فیلم کرامپ عمدتاً بر سه نفر تمرکز دارد: رابرت اسمیتسون، والتر دی ماریا و مایکل هایزر. «طلوع عدالت» و فیلم‌های ابرقهرمانی دیگر را فراموش کنید – این تیم هنری بهترین تیم ابرقهرمانانه‌ای است که امسال در سینما خواهید دید.
فرم و لیست دیدگاه
۰ دیدگاه
هنوز دیدگاهی وجود ندارد.