رابرت ادمز در زمره‌ی عکاسانی است که در مواجهه با دنیای واقعی، عکاسی را معنا می‌کنند. چنین کسانی بسیار هوشمند و یگانه‌اند و خلاف جریان می‌روند؛ و به جای آن که به واسطه‌ی تصویر (= زیبایی) با دنیا درگیر شوند، با کنش و معنای عکاسی، با هستی رویارو می‌شوند. از این‌رو، آنها از دنیای تصاویر (عینی و ذهنی) و در نتیجه از نارسیسیسمِ تصویری و روانی فاصله می‌گیرند. ادمز و عکسهای او با چنین ویژگی‌هایی، کاملاً «آماتور» به شمار می‌آیند نه به خاطر کمبود مهارت یا ذوق‌ورزی‌شان، بلکه به خاطر اصرارشان بر دوری گزیدن از «امر حرفه‌ای».
جهت مطالعه‌ی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه»، در انتهای این صفحه مراجعه کنید.
