جمعیتِ تنهایان

در سی سال اخیر، شاهد نوزایی هنر بریتانیا بوده‌ایم.^۱ اوایل دهۀ شصت میلادی، نقاشی در بحران بود. در دهۀ چهل، هنرمندانی از فرنان لژه گرفته تا ویکتور پاسمور اعلام کرده بودند که نقاشیِ روی بوم مرده است. خیلی‌ها متصور بودند که اکسپرسیونیسم انتزاعی به جای این که خون تازه‌ای در رگ نقاشی باشد، غزل خداحافظیِ این هنر است. انگار نقاشی به نقطۀ آخر رسیده بود. اما درست در همین زمان بود که «مکتب لندن» متولد شد.