مجسمه‌ سازی / Sculpture

مجسمه سازی یا پیکره‌سازی را نمی‌توان یک اصطلاح ثابت برای اطلاق به اشیاء یا فعالیت‌های معین دانست. ترجیحاً، نامِ شاخه‌ای از هنر بصری است که در جریان رشد و تغییر متداوم، طیفی از فعالیت‌ها و انواع تازه‌ای از اشیا را دربر می‌گیرد. با این حال، مجسمه سازی دارای یک خصلت اصلی و همیشگی است که آن را از سایر هنرهای بصری متمایز می‌کند که آن خصلت اصلی، آفرینش شکل سه‌بعدی بیانگر است. بنابراین، حجم مهم‌ترین عنصر در طرح یک مجسمه محسوب می‌شود. مجسمه ممکن است به صورت همه جانبی یا به صورت نقش‌برجسته باشد.

در شماره‌های گوناگون مجله و یا مقالات وب‌نامه، به مجسمه‌ و مجسمه‌سازان مختلف و تأثیرات‌شان بر هنر در قالب مقاله و یا مصاحبه پرداخته‌ایم. هنرمندانی چون ریچارد سرا، آنیش کاپور و دوریس سال‌سدو. در کنار این هنرمندان که هر کدام در منطقه‌ای از جهان با توجه به پیشینه‌ای گوناگون کار می‌کنند به هنرمندان ایرانی همچون محمدحسین عماد و هادی ضیاء‌الدینی نیز نگاهی داشته‌ایم.

ریچارد-سرا-7

سرا؛ صحنه‌هایی از فعل و فضا

مستند ریچارد سرا

مستند «ریچارد سرا: اندیشیدن با قدم‌ها»

بی‌ینال سوم سیروس ذکا

بی‌ینال سوم / سیروس ذکا

جذابیت حماسی اعتراض / علی اصغر قره‌باغی

جذابیت حماسی اعتراض (پیکره‌سازی)/ علی اصغر قره‌باغی

هنر تناولی «پاپ»تر می‌شود کریم امامی

هنر تناولی «پاپ»تر می‌شود (پاپ‌آرت)/ کریم امامی

تقلید یا ابتکار پرویز ناتل خانلری

تقلید یا ابتکار (پیکرسازی)/ پرویز ناتل خانلری

دوریس سالسدو/ Doris Salcedo/ گفتگو با هنرمند/ هنرمند معاصر/ چیدمان/ هنر اجرا

گفت‌وگوی کارلوس باسوالدو با دوریس سالسدو/ مهدیه کُرد

دوریس سال‌سدو / Doris Salcedo

دو رویداد و یک معنا/ مانی اسدزاده

نگاهی به تعاملِ جریان سمپوزیوم مجسمه‌سازی تهران با هنرمند، مخاطب و اثر هنری/ شایان خالصی، محمد مروستی

احجام برّاق آنیش کاپور/ آنیش کاپور/ دروازه‌ی ابر/ شیکاگو/ ۲۰۰۶

نگاهی انتقادی به احجام برّاق آنیش کاپور

نقد نمایشگاه ،علیرضا احمدی‌ساعی،محمدحسین عماد، مهران مهاجر

انتزاعِ مفهوم‌زده/ علیرضا احمدی‌ساعی

همان‌طور که گفتیم؛ مجسمه سازی در طول تاریخ هنر اتفاقات متنوعی را از سر گذرانده است. به همین دلیل در مقاله‌ی «حس و حساسیت: تأملی بر مجسمه‌سازی مابعد دهه‌ی ۱۹۶۰» نوشته‌ی رزالیند کراوس، سعی کردیم به مجسمه‌ سازی پس از دهه شصت میلادی هم نگاهی داشته باشیم. در واقع کراوس در این مقاله به تقابل مجسمه‌سازان سنتی با مینیمالیست‌ می‌پردازد. به زعم او مجسمه‌سازان مینیمالیست سادگی و ایجاز را برای آثار خود برگزیدند و در تقابل با مجسمه‌ سازی سنتی قرار گرفتند. آن‌ها در تلاش هستند با خلق فضاهایی ساده و خلوت، از مجسمه‌ سازی مادیت‌زدایی کنند. در این مقاله رزالیند کراوس با ارجاع به مجسمه‌سازانی چون دونالد جاد و ریچارد سِرا به پرسش‌هایی گوناگون در باب مجسمه‌سازی پاسخ ‌می‌دهد و با نگاهی انتقادی از این جریانِ هنری تعریفی دوباره ارائه می‌کند.

فرم و لیست دیدگاه

ارسال دیدگاه

۰ دیدگاه‌

هنوز دیدگاهی وجود ندارد.

    سبد خرید۰ محصول