یادداشتی بر نقاشی‌های فرشید ملکی

اگر نخستین تجربه‌ی ما از فرم، بدن خودمان باشد، زخم نخستین دفرمه‌گی‌ست…
اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ گالری هور نقاشی‌های فرشید ملکی را به نمایش گذاشت. هنرمندی ۸۲ ساله، که سابقه‌ی تدریس در دانشگاه‌های مختلف را در کارنامه‌ی خود دارد، و در بیست سال اخیر نگاه‌های بسیاری به آثارش جلب شد.
این نمایشگاه شامل نقاشی‌هایی‌ست نه چندان بزرگ که اغلب با پاستل روغنی کار شده‌اند؛ برخی روی مقوای سفید، تعدادی روی مقوای سیاه و اکثراً مربوط به سال ۱۴۰۳. آثار فرشید ملکی روایت نقاش است از خویشتن خویش. شاید بهتر است بگوییم روایت شکسته‌ی نقاش، از خودی که ارتباطش با جهان به شکلی گسسته در حال پیشروی‌ست. روایت زوایای تعریف نشده‌ای دارد؛ گاه نقاش متکی به ذهن و تجربه‌اش، هرچند پراکنده، آن را به گونه‌ای رقم می‌زند که مخاطب با متر و معیار خویش، در ارتفاعی نامعلوم تا حدودی آن‌ را احساس خواهد کرد؛ گاه این گسستگی همراه با تناقضات و پیچیدگی‌ها و ناهمخوانی‌هایی‌ست که اختلال ایجاد می‌کند در گفتگو؛ و گاه این لکنت‌ها با موتیف‌هایی آشنا همراه خواهد شد، طوری که ما میان اشکال و فرم‌ها راحت‌تر قدم بگذاریم و خوانشی حداقل ادبی از آنها داشته باشیم.