ویدیو: نگارگری نو و مسأله‌ی تاریخ؛ گفتاری از محمدرضا ربیعی

اهالی هنر نوگرای ایران، اعم از دانشجویان، هنرمندان، نویسندگان و مخاطبین حرفه‌ای آن، عمدتاً نظری ستایش‌آمیز نسبت به نگارگری ایرانی دارند. اما نه به عنوان سنتی که هنوز هم قابل آموزش و پیگیری باشد. در باور غالب امروزی، نگارگری دیگر نه سنتی زنده است و نه جدی. ارزش‌هایش متعلق به جهان قدیمی است که شکافی بزرگی آن را از جهان امروز جدا می‌کند. زیبایی‌اش بر تن جهانِ چندپاره و پرتنش امروزی نمی‌نشیند. شیوه‌ی سنتیِ آموزشِ آن و روش پردازِ طولانی و پرجزئیات آن قید و بند اضافی است. با فردگرایی و آزادی عمل معاصر سازگار نیست. فخامت نگارگری متعلق به موزه‌ها و کتاب‌های خطی است. و در بهترین حالت در حیطه‌ی صنایع‌دستی و میراث فرهنگی ادامه‌ی حیات می‌دهد.