برای رویین پاکباز

پاکباز نقاشی را کنار گذاشت و بر هنرنویسی و معلمی متمرکز شد. واقعاً چگونه توانست؟ او نقاش بدی نبود.

سال‌های دانشجویی، با خود می‌گفتم اگر روزی رویین پاکباز را دیدم، همین پرسش را می‌پرسم. به‌نظرم می‌آمد لابد زمانی (شاید پس از بسته شدن تالار قندریز) بر سر دو راهی ایستاده، و در میان «نقاش شدن» و «هنرنویسی»، آرتیست بودن را وانهاده. برای نسل ما، نقاش حرفه‌ای شدن، از یک هدف هم فراتر، همه‌چیز بود. همه می‌خواستند و هم‌چنان می‌خواهند آرتیست شوند. و در آن تب و شور، دلایل این تصمیم در میان نوشته‌های پاکباز برایم نهفته و غریب بود.