در دوره‌های مختلفِ تاریخ پرتره‌نگاری مرسوم است که چهره را آینه‌ی شخصیت یا روح بدانند. سر و چهره، جایگاه مغز و حواس پنج‌گانه است و از این‌رو مرکز اصلی شناخت ما از جهان محسوب می‌شود. مجاری شنیداری و گفتاری ما در چهره‌ی ماست و در این میان چشم‌ها از دیرباز دروازه‌ی روح نامیده می‌شوند. اما چشم‌ها در نقاشی مگر چیزی جز لکه‌های رنگ‌اند؟ چگونه این لکه‌های رنگ روح می‌گیرند و با ما به گفت‌وگو می‌نشینند؟
برای دسترسی به محتوای کامل روی دکمه زیر کلیک کنید.