«تو یکی نِه‌ای هزاری»

روزهاست است که سوگواریم؛ و نه فقط سوگوار، که خشمگین و بی‌تاب و بی‌خواب از مرگ جوانان شجاعی هستیم که دیگر تاب تبعیض و تحمیل‌ عقیده را نداشتند. خونِ بی‌گناه بر زمین ریخت و مردم در اعتراض به بیدادگری، و احقاق حقوقی که از مشروطه به این‌سو برایش جنگیده‌اند به خیابان‌ها آمدند. اینان، که همه‌ی ما باشیم، کسانی هستند که همه‌ی این سال‌ها مویه‌ها و نجواهایشان شنیده و دستان گشوده‌شان دیده نشد، تا ناگزیر گردند با فریادها و مُشتان گره‌کرده به خیابان‌ها بیایند و این‌گونه آنان را که باید، ناگزیر از دیدن و شنیدن سازند. اینان، که همه‌ی ما باشیم، آمده‌اند که دادشان را بستانند و می‌بینیم که چگونه باز هم با این دادخواهانْ بیداد و با این مردمان نامردمی می‌کنند.