لزومی ندارد حسن غفاری را از نزدیک بشناسید یا پای صحبت‌ها و قصه‌هایش بنشینید تا دریابید که در این بیست سال اخیر چه سفرهای پرمشقتی را برای عکاسی به دور ایران رفته. با نگاه کردن اجمالی به کارنامه پر تنوع او نیز می‌توان خیلی سریع دریافت که چه سعی جانکاهی صرف فراهم آمدن آرشیو طلایی و پرتنوع او شده (که دو کپی از آن را در دو گاوصندوق در دو شهر ایران نگهداری می‌کند). گنجینه بصری‌ای از زندگی آدم‌ها (به خصوص عشایر) در جای جای ایران. از آن دستاوردهایی که زمان روز به روز ارزش‌شان را بیشتر می‌کند. عکس‌هایی که بخشی از خاطره قومی کشور ماست.
توجهات عکاسانه غفاری ریشه در تلاش‌های قوم‌نگارانی چون سوریوگین، مریان سی‌کوپر، افشارنادری،کسرائیان و دیگران دارد، و عملکرد عکاسانه اش نیز ریشه در سخت‌کوشی موروثی و عشیره‌ای‌اش .
او از انگشت‌شمار عکاسان امروز ماست که به شکلی واضح و شفاف می‌داند که در عکاسی چه می‌خواهد، و با نهایت جان، به کاری که می‌کند دلبسته است.
جهت مطالعه‌ی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه»، در انتهای این صفحه مراجعه کنید.
