معرفی مقاله:
مقاله‌ی «میرزا حمید عاشق ویرانه‌ها» نوشته‌ی ثمیلا امیرابراهیمی است. میرزا حمید علاوه بر اینکه مانند برخی هنرمندان معاصر و معترض غرب مثل «بنکسی» و «ارنست پینیون ارنست» از دیوارهای شهر برای نمایش آثار و افکار خود استفاده می‌کند. با حضور فعال در فضای مجازی نیز بیش از هر هنرمند دیگر با مردم در ارتباط است. او خود را از نمایشگاه و گالری و بازار بی‌نیاز می‌داند.
میرزا حمید اصرار دارد که کار خود را از هنرمندان گرافیتی و خیابانی معاصر و به طورکلی از هر نشانه‌ی هنر سیاسی-اجتماعی مد روز دور نگه‌دارد. او خود را نه معترض می‌داند. نه مصلح اجتماعی. وی ویرانی را همچون صریح‌ترین و پیش‌پاافتاده‌ترین واقعیتِ تباهی می‌بیند. اما علیه آن نمی‌جنگد. بلکه با نقاشی‌هایش آن را تبدیل به خاطره‌ای کهن و فراموش‌شده یا رویایی هنوز دست‌نیافته می‌کند که هردو یادآور معنویتی انسانی است.
.
مطالعه‌ی مقالات دیگر ثمیلا امیرابراهیمی
.
بخشی از مقاله:
چندی پیش دیدن تصاویری از چند نقاشی دیواری، مرا به کوچه براز‌جان در محله عودلاجان کشاند. دیدن نقاشی‌ها در آن فضای برهوت و ناکجاآباد برایم بسیار غریب و حیرت‌انگیز بود. این نقاشی‌های سرخ‌رنگ و استیلیزه که با رنگ اخرایی گل رُس و سادگی و بدویت نقوش باستانی، راحت و آزاد و بزرگ روی دیوارهای سوخته و فروریخته نقاشی شده بودند، انگار از همان زمان‌های دور می‌آمدند. نقش‌ها چنان برایم آشنا و صمیمی بودند که گویی دوستان گمشده‌ام را پیداکرده‌ام.
سال‌های طولانی با این نقش‌مایه‌های انسانی، حیوانی و گیاهی و هنر شوش و ایلام و سیلک زندگی و کار کرده بودم و حالا انگار آنها قد کشیده و از روی کوزه‌ها و سفال‌ها به درها و دیوارها رسیده بودند. اما این دیوارنگاری‌ها نمی‌توانستند چندان قدیمی باشند، چون هنوز سالم و پررنگ بودند…