بخشی از متن:
حرفه عکاس: تفاوت بسیار کمی میان عکس‌های جدید و آثار قدیمی‌تان دیده می‌شود. همه در یک حال و هوا هستند. فکر می‌کنید آیا سال‌های بعد بتوانید از این فضای تیره فاصله بگیرید؟
رابرت هاوزر: در نگاهی عمیق‌تر، کنار تصاویر تاریک، با احساسی سردتر و تیره‌تر، مجموعه‌ای به نام “دوران روشن” مابین سال‌های ۱۹۵۳ و ۱۹۵۴ نیز دیده می‌شود. این تصاویر روشن‌تر به‌طور ناخودآگاه بیان یک “شادمانی سرخوشانه” که من به دنبال آزادی از مدرسه فشار فرماندهان نازی و از جنگ احساس کردم. هر چند که محدودیت و تحریم آزادی دوباره بر آلمان شرقی سایه انداخت. این “زنگ تفریح” فقط به مدت یک سال طول کشید. کمی بعد، تصاویر من به همان ویژگی‌های نهفته در نمایش روشنی‌ها و تاریکی‌ها بازگشت. در سال ۱۹۹۴ دوباره به ” تصاویر روشن روی آوردم؛ با رویکردی به ظاهر یکسان اما با مفهومی متفاوت. در پاسخ به سؤال شما باید بگویم، در تلاشم تا با دوران سیاه تصاویرم خداحافظی کنم، ولی بعد هستی‌شناختی را از عکاسی‌ام حذف نکرده‌ام.
حرفه عکاس: نقاط درخشان بسیار کوچکی به عنوان نمادهایی برای امید در فضای تیره‌ی آثارتان دیده می‌شود. خود شما چه تعبیری از آن دارید؟
رابرت هاوزر: هر کجا که نور زیادی هست، سایه‌ی زیادی نیز وجود دارد.” به بیانی دیگر، هر دو عنصر یکدیگر را توضیح می‌دهند. در مجموع اشاره به یک پدیده می‌کنند. نمادگرایی متعارف، روشنایی را با بارقه‌ی امید یکی می‌داند. نور در تصاویر من عموماً از دل تاریکی برمی‌خیزد ولی الزاماً نیازی به تأویل مبتنی بر “نور امید” ندارد.