بخشی از متن:
رابرت هاوزر اولین عکاس آلمانی است که موفق به دریافت جایزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی هیسلبلاد شد. آثار این هنرمند شاخص نمایانگر یک هم‌خوانی و استحکام بین فرم و تصویر می‌باشد، این آثار نشان‌دهنده‌ی یک نظریه ی شخصی است که خصوصاً در چاپ‌های تیره مایه، کاملاً نمایان شده است. مانند تصاویر محزون و غمناک او از یک زمین خشک و بی‌آب و علف و یک دنیای تاریک. با این حال در دهه‌ی ۱۹۵۰ شاهد وقفه‌ی کوتاهی در ارايه‌ی این نوع آثار هستیم؛ دوره‌ای که به لحاظ تمایلات امپرسیونیستی متمایز می‌شود. مانند تصاویر خوش‌آیند و روشن‌مایه‌ی او ازمناظر شهری و از مناظر برفی.رابرت هاوزر در سال ۱۹۲۴ در اشتوتگارت آلمان متولد شد و تحصیلات خود را در زمینه‌ی عکاسی خبری و گرافیک، در سالهای آغازین جنگ جهانی دوم آغاز نمود. سالهایی که هم‌زمان با ثبت اولین تصاویرش بود. در همین دوران روند عکاسی او به علت اعزام به خدمت سربازی و یک سال اسارت دچار وقفه می‌شود. بعد از تسلیم آلمان، رابرت هاوزر چند سالی را در آلمان شرقی اقامت می‌گزیند. در این مدت در مزرعه‌ی والدینش مشغول به کار می‌شود. به عکاسی از مناظر روستایی پرداخت. او همچنین در مؤسسه‌ی مایسترشول به تحصیل هنر و صنعت می‌پردازد و در وایمار تحت‌نظر پروفسور والتر هگله که نقاش و عکاس برجسته‌ای در گرایش‌های معماری و مجسمه‌سازی در سالهای دهه ۳۰ و ۴۰ به شمار می‌رفت، به تحصیل پرداخت.در اروپای بعد از جنگ، عکاسی خبری، بسیار مورد توجه عکاسان قرار گرفت. مجلات عکاسی جدیدی مانند هویت، استرن و بونته روی کار آمدند. در طول یک دهه، دیگر عکاسان گروه‌هایی را تشکیل دادند. و برنامه‌هایی را که موکد مباحث زیبایی‌شناسی و خطوط گرافیکی بودند، طرح‌ریزی کردند. اهداف آن‌ها معمولاً نزدیک به اهداف طرفداران جنبش‌های آوانگارد دهه‌ی بیستم بود.