دوران قاجار آخرین خاطره‌ای است که به یاد داریم. از آن پیشتر که با قطار مدرنیته‌ای که از غرب می‌آمد برخورد کنیم. آخرین خاطره‌ی کسی که حافظه‌اش را از دست داده است. آخرین خاطره از دورانی که این قدر از خود نمی‌پرسیدیم “من که هستم؟”. دورانی که به گذشته‌مان متصل بودیم. دورانی که در خلاء رها نبودیم. دورانی که سنتی داشتیم تا در آن نفس بکشیم. دورانی که در خرابه‌های باستانی به دنبال نشانه‌هایی از “خود” نمی‌گشتیم. دورانی که ولع پیشرفت و توسعه و تجدد در جانمان نیافتاده بود. دورانی که هرچند در خواب بودیم، اما رویا می‌دیدیم. این آخرین خاطره برای کسی که حافظه‌اش را از دست داده است، گرانبهاترین چیزهاست …اگر در این شماره روال معمول مجله را برهم زدیم، می‌خواستیم آخرین خاطره را مروری کرده باشیم.
.
مطالعه‌ی مقالات این بخش:
«نگاهی به تابلوی استنساخ» جواد مجابی
«تصاویر چاپ سنگی عهد قاجار» اولریش مارزولف
«میرزا حسن‌بن آقا سید میرزای اصفهانی» سیاه قلم‌کار عهد ناصری
«نقاشی قاجار و تجربه‌ی مدرنیته» / ثمیلا امیرابراهیمی
«نقاشی قاجار؛ زایش سنت، نمایش تجدد » به قلم روئین پاکباز
«مقدمه‌ای بر نقاشی قاجار» به قلم آیدین آغداشلو
«روح زمان و روح هنر قاجار »به قلم آریاسپ دادبه
«تصاویر چاپ سنگی عهد قاجار» / اولریش مارزولف