Menu
پل فیوسکو از سال 1951 تا 1953، عکاسِ رسته‌ی مخابرات ارتش ایالات متحده در کشور کره بود، پیش از آن‌که در رشته‌ی عکاسی خبری (فتوژورنالیسم) در دانشگاه اوهایو به تحصیل بپردازد. وی مدرک دانش‌آموختگی کارشناسی هنرهای زیبا را در سال 1957 دریافت کرد. فیوسکو راهی شهر نیویورک شد و حرفه‌ی خود را در مقام یک عکاس تمام‌وقتِ مجله‌ی لوک3 آغاز کرد و این همکاری تا سال 1971 ادامه یافت.
او گزارش‌های خبری مهمی از مسائل اجتماعی ایالات متحده امریکا طی دوران فعالیتش تهیه کرد؛ از جمله وضع بغرنج معدنچیان بی‌بضاعت ایالت کنتاکی، مناطق فقیر لاتین‌تبار شهر نیویورک، تجربیات نوین فرهنگی در کالیفرنیا، زندگی سیاه‌پوستان امریکا در منطقه‌ی دلتای می‌سی‌سی‌پی، تبلیغات مذهبی در ایالت‌های جنوبی (معروف به جنوب)، و کارگران مهاجر. وی هم‌چنین در انگلیس، اسرائیل، مصر، ژاپن، جنوب شرق آسیا، برزیل، شیلی، و مکزیک عکاسی کرد و کشورهای در امتداد پرده‌ی آهنین۴، از شمال فنلاند گرفته تا ایران، را مورد مطالعه‌ای گسترده قرار داد.
فیوسکو پس از رخداد ترورِ نامزد ریاست جمهوری، رابرت اف. کندی، به سفارش مجله‌ی لوک سوار قطار تشییع پیکر وی شد و از میان ایالات متحده (نیویورک تا واشینگتن) در سال 1968 گذشت. وی در مورد ترور کندی گفت: «ضربه‌ی عظیمی بود. امیدی که داشت تازه جان می‌گرفت، دوباره فروریخته و خرد شده بود و کسانی که بیش‌تر از همه نیازمند امید بودند، به ریلِ آخرین قطارِ بابی۸ هجوم آوردند و، در حالی‌که از شدت ناباوری خشکشان زده بود، به تماشای امیدی ایستادند که حالا، محبوس در تابوت، از زندگی‌شان محو می‌شد». عکس‌هایی که او از سوگواران در حاشیه‌ی راه آهن گرفته بود، بعدها در قالب کتابی به نام قطار تشییع پیکر آر.اف.کِی.۹ منتشر شد؛ پرتره‌ای از ملّتی در سوگ. (برای مطالعه‌ی مقاله‌ای درباره‌ی این مجموعه اینجا را کلیک کنید)
«با نهایت تأسف، مطلع شدیم که همکار و دوست خوبمان، پل فیوسکو، درگذشته است. پل از سال 1973 به خانواده‌ی مگنوم پیوست و به‌خاطر محبت بی‌دریغش و دلسوزی و انسانیت عمیقی که در عکس‌هایش می‌آورد، یادش تا همیشه برای همکارانش زنده خواهد ماند.
پل، با همدلی و احترامی که همیشه نسبت به سوژه‌هایش داشت، اخباری از خشونتِ پلیس در نیویورک گرفته تا اثرات بلند مدّت فاجعه‌ی چرنوبیل و مبتلایان به ایدز در کالیفرنیا را به تصویر کشید. وی از مردمی که به نظاره‌ی قطار تشییع پیکر بابی کندی، در امتداد مسیر ریلی نیویورک به واشینگتن به صف شده بودند، عکاسی کرد و احساسات یک ملّت را در قاب‌های خود جای داد؛ عکس‌هایی که به یکی از تحسین‌شده‌ترین مجموعه‌های آن دوران بدل شد.
عکاسان مگنوم، از هر نسل، او را به‌خاطر الهامی که از آثارش گرفته‌اند و نیز سخاوتش نسبت به اعضای این خانواده به یاد خواهند داشت. جایش خالی و میراثش ماندگار.» اُلیویا آرتور
«ژرفا و تعهد کارهای او همیشه برایم الهام‌بخش بوده است، و مجموعه‌ی قطار تشییع پیکر نیز بی‌گمان یکی از ممتازترین آثاری‌ست که ایالات متحده را موضوع کار خود قرار داده‌اند.» پیتر وَن آگتمِل
«پل عزیز، به‌راستی تو هنرمندی بودی که برای نسلِ ما نگرش انسانی را تعریف کرد، نگرشی که برای من مظهر روح خلّاق مگنوم بود. محبت و روح لطیفت تا همیشه در یادم زنده خواهد ماند.» بروس دیویدسون
«تنها چند واژه توانایی توصیف پل را دارند: مهربان‌تر از مهربانی، انسان‌تر از آن‌چه انسان می‌تواند باشد.» ژیل پِرِس
«پل تا همیشه در قلب و خاطرم خواهد ماند. برای من، او بهترین چیزی بود که یک انسان می‌تواند باشد. انسانی شگفت‌انگیز و دلسوز که از قضا عکاس نیز بود. او بهترینِ ماست که لحظاتی از این دنیای فانی را با رویکردهای بیانیِ خاص خودمان ثبت می‌کنیم.» ایلای رید
۱. (Paul Fusco (1930-2020
۲. Magnum Photos
۳. Look
۴. Iron Curtain
۵. United Farm Workers Organizing Committee
۶. César Chávez
۷. Dolores Huerta
۸. Bobby؛ بابی لقبِ رابرت اف. کندی است.
۹. RFK Funeral Train
۱۰. Ambassador Hotel
۱۱. Hank Wilson
۱۲. marginalized
۱۳. Zapatista
۱۴. Chiapas
۱۵. Olivia Arthur
۱۶. Peter van Agtmael
۱۷. Bruce Davidson
۱۸. Gilles Peress
۱۹. Eli Reed
