نگاهـی به نمایش آثار وای. زی. کامی در گالری آب‌انبار

پرتره‌های کامران یوسف‌زاده دیدنی‌ست. خصوصاً آن‌ها کـه در گالـری آب‌انبار طبقه‌ی دوم اتاق سمت راست بر دیوارند. اساساً پرتره در ابعاد بزرگ تأثیرگذار و گیراست و خصلتی بت‌وار، نیایش‌گون و یادمانی (مانیومنتال) دارد. در اینجا، در این معبد کوچک چهره‌ها، آن خصلت‌ها وجوه ویژه‌ای می‌یابند. چشم چهره‌ها بسته است و ارتباط چشمی مخاطب و پرتره مسدود. حال این ارتباط، نفوذ بـه درون، با وجود انسداد چشم‌ها، آن دریچـه‌های روح، از طریق پوست حاصل می‌شـود، نفوذی به «عمق» به‌واسطه‌ی «سطح» پوست، سطح بوم. شیوه‌ی پرداخت نقاش گیرا و دیدنی است. شیوه‌ی از آب درآوردنِ جزئیات پوست و چهـره آدم را درگیـر می‌کند: انتقال و استحاله‌ی تدریجی اعضای چهره بـه یـک‌دیگـر، انحـلالِ آرام آن‌هـا در هم‌دیگر و در پس‌زمینـه. خـاصه در دو پرتره‌ی کوچکتر که در روندی متناقض‌نما از نزدیـک فضـای کلی‌تـری از چهره را درمی‌یابیم و فاصله که می‌گیریم جزئیات پدیدار می‌شوند.