پل‌گراهام عکاس بسیار بزرگی است که هیچ عکس شاخص و به یادماندنی ندارد. بعید می‌دانم کسی از علاقمندانش او را با یک تصویر مشخص و محبوب به یادآورد. (خصیصه‌ای که بی شک در مورد اکثر هنرمندان قابل تصور است.) اهمیت پل گراهام در کارنامه سی ساله اوست و درپرسش‌های ذهنی‌ای که هر بار وامی‌داردش تا پاسخی سنت شکن برایش بیابد.
حاصل این جستجوی سی ساله اما نه رسیدن به تصاویر پرنمود و دلخوش کننده، که رسیدن به قلمروهای تازه و نفس کشیدن در فضایی بکر و پانخورده است.او هر چند که در ادامه (و حتی موازات) مستندنگاری انگلیسی حرکت کرده اما توانسته تعریف عکاسی‌مستند را “دگرگون” و”شخصی” کند و نشانه‌های رضایت بخش پیش از خود را کافی نداند. تعداد صفحات اختصاص داده شده برای معرفی یک هنرمند این بار کمی ازحد متعارف بیشتر شد چرا که ضرورت بود تا برای توضیح جزئیات و ظرافت آثار او مجموعه‌هایش یک به یک مورد بررسی قرار گیرد. پل‌گراهام عکاس آسانی نیست که بشود به یک نگاه به او دل داد. شاید همین عمق دیریاب اوست که او را چنین عکاس محبوب بسیاری از عکاسان دو دهه اخیر کرده است.
جهت مطالعه‌ی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه»، در انتهای این صفحه مراجعه کنید.
