نامه‌ی عاشقانه / معصومه مظفری

بخشی از متن:

نامه‌ی عاشقانه The Love Letter اثر یان ورمر Vermeer نقاش هلندی دوره‌ی باروک در نگاه نخست رخدادی ساده را نقش می‌زند زنی با سازی در دست نامه‌ای از راه رسیده را از خدمتکار خانه می‌گیرد موضوعی روزمره که در اکثر آثار یان ورمر در فضای داخلی خانه روی می‌دهد او با به تصویر کشیدن مکرر موزائیک‌های شطرنجی تابلوهای به دیوار آویخته نقشه‌های جغرافیایی پنجره‌ای که از آن نور به درون می‌تابد و جامه‌های تکراری که زن‌های تابلوهایش می‌پوشند گویی از خانه خود فراتر نمی‌رود اما رخدادهای آثار یان ورمر به راحتی بسط می‌یابند و تجربیات معاصر ما را دربر می‌گیرند چگونه این آثار توانسته‌اند نقبی به دوران ما بزنند بی‌گمان ترکیب‌بندی‌های بسیار سنجیده و نورپردازی‌های دقیق او در این امر بی‌تأثیر نبوده‌اند.

این اثر از سه بخش شکل یافته دو بخش کناری با تفاوتی اندکی در اندازه با رنگهای تیره در پلان اول قرار می‌‌گیرند بخش میانی با رنگهای به مراتب درخشان‌تر موضوع اثر را دربر دارد. دو بخش کناری انباری و یا اتاقی دیگر را نمایش می‌دهند که اشیاء درون آن چندان قابل تشخیص نیستند پارچه‌ای که به پشتی صندلی آویخته شده صفحات کتاب و نقشه‌ای که سمت چپ قرار گرفته و در چند اثر یان ورمر آنرا دیده‌ایم این ابهام در تضاد کامل با وضوح دقت و ظرافت بخش میانی است.

یان ورمر با ترکیب‌بندی این اثر حریمی را بوجود آورده که ما را به آن راهی نیست تنها از پس درها می‌توان دزدانه نگاهی به درون انداخت ما در مقام ناظر رویدادی را نظاره می‌کنیم که شاید نمی‌بایست ببینیم نامه‌ای رسیده که از مضمونش آگاهی نداریم و نگاه‌های دو زن به یکدیگر صرفاً آن را رازآمیزتر می‌کند و از ماجرایی پنهان خبر می‌دهد و این همه به واسطه مکان قرارگیری ناظر است.