لورنا سیمپسون، عکاس و فیلم‌ساز زن “آفریقایی-آمریکایی” است که کارش را از دهۀ ۸۰ آغاز کرد. از نسل هنرمندان بعد از کانسپچوال آرت که دغدغه‌های فرامتنی خود (در اینجا جنسیت، نژادپرستی، اقلیت) را در هنرشان گره زدند. تصویر و زبان دو ابزار قدرتمدن سیمپسون و بسیاری از هم‌نسلانش (همچون کروگر، هولتزر، و…) است، که آثارشان را در دو مرز گفتمان‌های اجتماعی، هنری، فلسفی و روانشناختی حرکت می‌دهد.فهم و درک آثار اینان، بی‌رجوع به زمینۀ نهفته در پشت سرشان تقریباً ناممکن است.
سیمپسون از اوائل دهه ۹۰ به تجربه با رسانه سینما روی آورد. پیچیدگی روزافزون زبان سینمایی او ناشی از نیاز همیشگی‌اش به بده‌بستان با کثرت و چندگونگی است. او به عنوان هنرمند و زنی که در اواخر قرن بیستم برزگ شده است، با تصاویر و صداهایی که هم‌زمان قصد تحمیل خود را دارند، مشکلی ندارد و هنر خود را هم از همین‌ها بیرون می‌کشد. و شاید از ماندگاری آثار سیمپسون این باشد که آن‌ها هیچ‌گاه خود را بیانیه‌ای یگانه، قطعی و تعیین‌کننده دربارۀ جهان معرفی نمی‌کنند.
او نخستین “آفریقایی- آمریکایی” بود که آثارش در بی‌ینال و نیز به نمایش درآمده (۱۹۹۳).
جهت مطالعه‌ی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه»، در انتهای این صفحه مراجعه کنید.
