دیوید هاکنی از دهه‌ی ۱۹۶۰ هنرمند مشهوری بوده است. ظاهر توجه برانگیزی شبیه به پسربچه‌ها دارد. در برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌های زیادی ظاهر می شود و درباره‌ی نقاشی، آثار خودش، و بررسی هایش روی تاریخ هنر توضیح می دهد. کتاب های زیادی از آثار او گاهی به همراه توضیحات ساده و خواندنی خود او چاپ شده اند. این کتاب ها به گفته خودش هربار به او کمک کرده است که یک دوره کاری اش را مرور کرده و از آن بگذرد. حالا در سن ۷۵ سالگی هاکنی از مشهورترین نقاشان زنده است و همچنان در کارش سرخوش و مصر؛ درآخرین نمایشگاهش بوم های عظیمی از مناظر طبیعی انگلستان را به نمایش گذاشت که به شیوه نقاشی در فضای باز کشیده شده بودند.
در موقعیت ما باز خوانی نقاش بسیار دیده شده‌ای چون دیوید هاکنی که در سنت نقاشی به روشی نقاشانه ـ و نه فلسفی یا نظری ـ مداقه می کند و بنیان های زبان قدیم و جدید نقاشی را به شیوه خود بازمی شناسد و تغییر می دهد می تواند مفید باشد. هرچند این هدف به تمامی در صفحات محدود این نشریه ممکن نیست اما مروری سریع بر دغدغه‌های ذهنی این نقاش گشودن دریچه ایست بر این منظر. پیش از این در شماره ۵ حرفه: هنرمند در بخش عکاسی به کلاژهای او پرداختیم؛ حال به آن مجموعه مقالات دو تای دیگر را هم می افزاییم. غرض، بازشناسی مسیر هنرمندانه ای ست که او برای فهم سنت بزرگ نقاشی اروپایی و مکانیسم دیدن و تصویر کردن طی کرده است. درنقاشی‌های اونقاشی کردن به نظر بسیار ساده و پرلذت می آید، دنبال کردن مسیری که او برای مطالعه در “دیدن” و “کشیدن” برگزیده است به این آثار بُعد تازه ای می دهد.
پیشنهاد تماشا: مستند «دیوید هاکنی»
جهت مطالعه‌ی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه»، در انتهای این صفحه مراجعه کنید.
