پند پیر دانا / باوند بهپور

«پند پیر دانا» نقد باوند بهپور در مورد مقاله‌ی «جوانان سعادتمند» درباره‌ی هنر معاصر ایران در شماره‌ی ۳۹ حرفه:هنرمند، نوشته‌ی ایمان افسریان است.

بخشی از متن:

ایمان افسریان در مقاله جوانان سعادتمند طرحی روشن از تاریخ هنر ایران در دهه گذشته ترسیم می‌‌کند. داستان این هنر را تعریف می‌کند. و می‌کوشد نحوه شکل‌گیری تاریخی آن را توضیح بدهد. او به شکل‌گیری چیزی می‌پردازد که می‌توان آن را به معنی خاص کلمه «هنر معاصر ایران» نامید. (قبلاً آن را Contemporary Art نامیده بود.) افسریان از اواسط متن کم‌کم روشن می‌کند که با نوعی مشخصی از هنر روبروییم که هرچند نتیجه شرایط و ادامه گذشته بوده، نوعی گسست را نمایندگی می‌کند و چیز متفاوتی است. و می‌خواسته که متفاوت بشود…

شرح گويای افسريان از هنر معاصر ايران، از مجموعه فرض‌هايی سود می‌برد که برخی بيشتر و برخی کمتر بسط داده می‌شوند. برخي مستدل شده و برخی مفروض گرفته می‌شوند. حتي اگر برخی از اين پيش‌فرض‌ها هم نادرست باشد باز حرف‌ اصلی اين مقاله وامدار اين استدلال‌ها نيست. چارچوب‌های تئوريک به کار رفته بيشتر ابزار بيان‌اند. و نبايد چندان نگران حقانيت‌شان بود، با اين حال گمان می‌کنم بر احکامی که جابه‌جا در طول نوشته به چشم می‌خورد به عنوان رويکرد چند انتقاد وارد است و سعی می‌کنم آنها را بررسی کنم…