بخشی از مقاله:
سه نكته‌ی بسيار مهم در عكاسى هست كه هنوز هم زيربناى توليد عكس‌هايم است:
۱) يافتن موضوع: هرگاه موضوعى طورى تو را جذب كرد كه فكر كردی بايد حتماً از آن عكاسى كنی، رهايش نكن، آنقدر دورش بچرخ و دور و نزديك شو تا زاويه‌ی مناسب را پيدا كنى و عكس خوبی بگيرى.
۲) حذف و اضافه: وقتى عكس مى‌گيرى اگر چيزى را لازم می‌دانی، در كادرت قرار بده و اگر چيزى هست كه فكر مى‌كنى عنصر بيهوده‌ایست و ممكن است تعريف نابه‌جايى از عكست ايجاد كند حذف كن. با تغيير فاصله‌ی كانونى يا با نزديك و دور شدن از آن.
۳) عظمت بخشيدن به عكس: با عظمت عكس بگير حتى اگر از فقر و فلاكت و نيستى و نابودى عكاسی مى‌کنى.
در حركت بودن عشاير هم در نوع عکاسی شما تأثيرگذار است. آن‌ها در طول سال مى‌توانند در سه نقطه باشند منطقه‌ی ييلاقى يا سرحد، منطقه قشلاقى يا گرمسير و يا در راه كوچ. پس شما با يك موجود يكجانشين سروكار نداريد. گاهى وقتى وارد فضاهاى عشايرى مى‌شويد با بخت و اقبال روبرو مى‌شويد. مثلاً عروسى برقرار است يا تولدی پيش آمده و يا مراسم نذری برپاست. ولی امروزه چون ايلات و عشاير غالباً در فضاى قشلاقى صاحب خانه و برق و امكانات شده‌اند شکل زندگی‌شان تغيير زيادی کرده. كوچ‌هاى سنتى خيلى كم شده است. آن كوچى كه قبلاً وجود داشت با گله‌ی فراوان و اسب و الاغ و… امروزه وجود ندارد. كوچ ماشينى رايج شده است. چون ماشين، كار ۲۰تا الاغ را انجام مى‌دهد. هر خانوار يك ماشين دارد و همه‌ی وسايل زندگى را توى ماشين مى‌گذارد و از جاده مى‌رود. گوسفندها هم در حاشيه‌ی جاده‌ها مى‌چرند و جلو مى‌روند. يك جايى به هم مى‌رسند، شب را اطراق مى‌كنند و باز دوباره راه مى‌افتند.
نگاه من به عكس يك نگاه اسنادى و آرشيوى است. يعنى عكس براى من يك شىء نيست كه جايش در گالرى يا موزه باشد. البته اگر تشخيص داده شود كه اين عكس مى‌تواند موزه‌اى باشد خوب برايم خوشايند است. تا حالا خيلى از من پرسيده‌اند كه چرا كتاب چاپ نمى‌كنى؟ در جواب گفته‌ام من عكاس هستم، وظيفه‌ام توليد عكس است. نمى‌توانم انرژى و وقت و سرمايه‌ام را روى چاپ كتاب بگذارم. كسان ديگرى بايد اين كار را انجام بدهند. من انرژى و وقت و بودجه‌ی محدودى دارم كه ترجيح مى‌دهم صرف توليد عكس كنم. عکاسی در فضای عشايری بسيار گران و پرهزينه است. چون مسير طولانی‌ای را طی می‌کنی و وقت زيادی می‌گذاری. در دنيای امروزی اين عکس‌ها ديگر مصرف و کاربردی ندارد. حتی ارگان‌های دولتی هم خيلی اوقات نمی‌خواهند اين عکس‌ها که نشان از غفلت‌های حکومتی است نشان داده شود. اين مربوط به همه‌ی حکومت‌هاست. از طرفی چون همه‌ی ما در فضای مدرن زندگی می‌کنيم، اين عکس‌ها مورد توجه عموم نيست. در نشريات هم گاهی اوقات به صورت کارت‌پستال از عکس‌های عشايری استفاده می‌کنند تا فضای خشک و جدی خبری‌شان کمی تلطيف شود.