از اواسط دهه‌ی ۱۹۹۰ جامعه‌ی چین دستخوش تحول شگفت‌انگیزی شده‌است که در دنیای مدرن بی‌سابقه بوده و هم به عنوان یک ایدئولوژی و هم به عنوان سیستم ارزشی اصلی زندگی روزمره تعیین شده‌است. امروزه در چین یک نسل کامل می‌توانند نگاهی به گذشته و به زندگی افرادی که در برابر پس‌زمینه‌ی تغییرات اقتصادی زندگی کردند نگاهی بیندازند. این نسل اولین افراد در چین هستند که تجربیات زندگی، ارزش‌ها و رفتارهایشان بر اساس ایدئولوژی مصرف‌گرایی است. آنها را می‌توان اولین نسل فردگرایانه‌ی چین یا “شهروندان جدید” توصیف کرد.
این نسل رفتارها و شخصیت‌هایی کاملاً متفاوت دارند و قدرت تصویر برای آنها از هر چیز دیگری مهم‌تر و برتر است. تصاویر مصرف‌گرایی که بی‌وقفه در حال تغییر و تحول است از طریق تمام اشکال رسانه‌های گروهی، منابع اطلاعاتی خارجی و اکثر رسانه‌های خارجی چینی که سبک مصرفی خارجی آنها برای نشان دادن نوعی زندگی ایده‌آلِ جدید و جهانی در نظر گرفته شده است، منتقل می‌شوند. نسل جوان چین نسلی است که عمیقاً و به طور قابل توجهی تحت تأثیر رسانه قرار گرفته است. دنبال کردن این زندگی ایده‌آلِ جدید توسط این نسل به نوعی از فردگرایی تبدیل شده که در چین مدرن با هر چیزی در همه‌ی نسل‌های قبلی متفاوت است. در نتیجه هرگونه بررسی درمورد عکاسی جدید یا به اصطلاح “عکاسی شخصی” باید با تحول اجتماعی چین آغاز شود.
بخشی از مقاله:
از دیدگاهی خاص، ظهور عکاسی شخصی در چین با افزایش ناگهانی عکاسی نسل جدید در گواندونگ و رسانه‌های جمعی پویای این استان ارتباط نزدیکی دارد. در طول اولین جشنواره‌ی عکاسی ییپین در سال ۲۰۰۱ و جشنواره‌ی بین‌المللی عکاسی پینگ یائو در سال بعد، گروهی از عکاسان جوان حضور داشتند. بسیاری از آنها با رسانه‌های جمعی این مناطق به‌عنوان همکار، خبرنگار یا عکاس در ارتباط بودند.
در طول فستیوال ییپین مجموعه ای از نمایشگاه های ماهواره ای جذاب که توسط نمایشگاه گردانان عکاس از قبیل یان چانگی جانگ، وانگ نینگد، یا نیو و زِنگ ییچِنگ ایجاد شده بود هدف انتقادات مطبوعات ملی قرار گرفت. یکی از اعضای شرکت جنرال الکتریک و برگزار کننده‌ی جشنواره‌ی جدید نمایش اسلاید (پرده‌ای) تصاویر در گواندونگ وارد عمل شده و انتقاد خاصی را برای آنچه اکتشاف عکاسی بیش از حد خود می‌نامید، بیان داشت.
سر و صدای جنجال‌های این نمایشگاه‌ها نشان دهنده‌ی حیرت بسیاری از مردم درمورد این تجربیات در عکاسی جدید بود و با در نظر گرفتن مسائل ایدئولوژی، رابطه‌ی بین زندگی و هنر و روش‌های خلاقیت، این سر و صداها تفاوت‌های اساسی بین مفسران در شمال که به‌طور غریزی محافظه‌کارانه و سنتی هستند و جنوبی‌های ایدئولوژیکِ آرام‌تر را برجسته می‌کند.
با وجود چنین شکایاتی با دیدگاهی درون‌نگرانه می‌توان گفت که عکاسی شخصی نه تنها در گواندونگ بلکه در مناطق دورتر از آن و در دیگر مراکز شهری چین نیز جای خود را پیدا کرد. زِنگ هان که نمایشگاه گردان نیز هست در سال ۲۰۰۲ نمایشگاه عکاسی شهر نامرئی را در گالری نورِ ستارگان در شانگهای برگزار نمود و کارهای ۱۵ عکاس را به نمایش گذاشت.
در همین سال در شانگهای زِنگ ییچِنگ نماینده‌ی عکاسان جنوبی نمایشگاهی به نام ما هنوز دست در دست یکدیگر سفر نکرده ایم را در گالری اُریجین برگزار نمود. اثرات نمایش داده شده در این نمایشگاه داستان عاشقانه‌ی شخصی را شرح می‌دادند که در بین ویژگی‌های مختلف به دنبال از بین بردن قالب متدوال عکاسی ها و کشف عناصر جدید در عکاسی مانند حالات ناشی از احساسات بود. در کل نمایشگاه “زینگ” یکپارچگی عکاسی سنتی و ویژگی کلاسیک را حفظ نمود، با این وجود، عکاسان بعدی نیازی به انجام این کار ندیدند. در نتیجه عکاسی شخصی به هنر معاصر در دغدغه ها و قالب‌های خودِ آن هنر نزدیک تر گردید.
دلیل مهم دیگر برای افزایش عکاسی شخصی رابطه‌ی نزدیکِ آن با شهر می‌باشد. عکاسان زیادی در کاوش های خود از چشم‌انداز شهری در حال تغییر چین به‌ویژه آن‌هایی که در شانگهای و گواندونگ بودند به‌طور غیر منتظره‌ای متوجه شدند که موضوعات زندگی روزمره را نمی‌توان نادیده گرفت و از آنها اجتناب کرد.