مقاله‌ی پیش‌رو، گفت‌وگویی ست پیرامون مسابقه عکاسی کاوه گلستان که در سه بخش عکس خبری، گزارش تصویری و کشف و حمایت از «استعداد جوان» برگزار می‌شد.
بخشی از مقاله:
حرفه هنرمند: فکر اولیۀ برگزاری مسابقۀ عکاسی «کاوه گلستان» از کی آغاز شد؟
لیلی گلستان: بعد از فوت کاوه، اولین چیزی که ذهنم رسید این بود که من باید برای برادرم یک کاری بکنم. او عاشق دانشجویانش بود و برای آموزش عکاسی خبری تلاش بسیاری می‌کرد. به فکر برگزاری مسابقۀ عکاسی افتادم تا بدین ترتیب انگیزۀ تشویق جوانان ادامه یابد. این فکر اولیه را با آقای بهمن جلالی و خانم جوادی در میان گذاشتم. خوشبختانه با موافقت آنها کار به تدریج آغاز و پرورده شد. در شکل اولیه در نظر داشتیم که این جایزه، بین‌المللی و یا حتی در سطح خاورمیانه باشد. ولی به دلیل ابعاد گسترده و گرفتاری‌های اجرائی آن، در نهایت تصمیم گرفتیم که مسابقه سالانۀ کاوه گلستان را در سطح داخلی برگزار کنیم.
برای این مسابقه سه جایزه در نظر گرفته شده: بخش تک عکس خبری، بخش گزارش تصویری و یک جایزه هم مختص کشف و حمایت از «استعداد جوان».
حرفه هنرمند: منظورتان حمایت از پروژه‌های نیمه تمام جوانان است؟
بهمن جلالی: ببینید، جنس کار خود کاوه گلستان بیشتر متمرکز بر تهیۀ گزارشی تصویری بود. او اهل عکاسی Spot News نبود (البته این را هم بگویم که ما در مجلاتمان سنت گزارش تصویری نداریم. بیشتر عکس‌های ناپیوسته‌ای را می‌بینیم که بدلیل وحد جغرافیائی یا حادثه‌ای کنار همدیگر قرار گرفته‌اند). ما با حمایت از پروژه‌های نیمه تمام جوانان هم می‌خواهیم روی این «گزارش تصویری» تأکید کنیم و هم از لحاظ مالی، به جوانانی که توان به انتها رساندن پروژه‌هایشان را ندارند، کمک کرده باشیم. ضمن آن که تلاش می‌شود تا در صورت یافتن حامی فرهنگی، این گزارش تصویری به شکل قابل قبولی منتشر شود.