انسان‌ها غیر از چیزهای کوچکی که برای یادگاری نگه می‌دارند، گاه اشیائی را نگهداری می‌کنند که نه وجه نوشتالژیک دارد و نه کاربردی در زندگی روزمره‌شان دارد. مقاله «معبد انباری» به ویژگی‌های کالاها و وسایلی می‌پردازد که انسان در عصر معاصر تهیه می‌کند و استفاده‌ای از آنها نمی‌کند. محمد رضایی‌راد می‌کوشد در متن خود دلایل این نوع از مصرف را در طبقات مختلف جامعه بررسی کند. کدام طبقه‌ی جامعه بیشتر درگیر انبار کردن وسایل غیرضروری خود می‌شود؟ بررسی این رفتار تنها هدف این مقاله نیست. نویسنده با اشاره به برخی مثال‌ها در جامعه و فرهنگ معتقد است که در چند قرن اخیر سرمایه‌داری با تبدیل اشیاء به کالا، رابطه‌ی انسان با اشیاء را بیش از هر دوران دیگری بر مالکیت و مصرف استوار کرده است. نکته‌ی مهمی که در مقاله به آن پرداخته می‌شود این است که بسیاری از کالاهایی که خریداری می‌شوند بر اساس نیاز خریداری نمی‌شوند. بسیاری از موارد غیرضروری در خانه‌ها انبار می‌شوند و روز مبادایی برای استفاده از آنها وجود ندارد. انبارهایی که سرشار از وسایلی هستند که به نظام سرمایه‌داری پاسخ داده‌اند، اما در رفع نیاز ضروری انسان‌ها جایگاهی ندارند. مقاله در پیِ تحلیلی جامعه‌شناختی و روان‌شناختی این ویژگی رفتاری انسان‌ها در جوامع مدرن است…