«از منظر دوربین» نوشته‌ی علیرضا احمدی‌ساعی درباره‌ی مجموعه‌عکس «منظری برای ندیدنِ» محسن یزدی‌پور است. نمایشگاهی که در گالری اِی‌جی، فروردین و اردیبهشت ۹۸ برگزار شد. محسن يزدی‌پور نامی نسبتاً آشنا براي مخاطبان پيگير عکاسی هنري ايران است. اغلب به واسطه‌ی مجموعه‌ی عکسی با عنوان اسم کوچکم سرباز که به‌طور مکرر در کتاب‌ها و نمايشگاه‌هايی منتشر شد. عکسها در/يا براي خارج از ايران تحت موضوع «عکاسی ايران» يا «عکاسی معاصر ايران» فراهم آمدند. و اين فرصت را پديد آوردند که گاه عکاسانی بدون روند کاری زمانبر و بدون پی گرفتن کار عکاسی به نام و جايگاهی دست يابند.
بخشی از متن:
مجموعه‌ی اسم کوچکم سرباز کلاژهايی از عکس‌های سه‌درچهارِ سربازی و فاقد حساسيت‌های تصويری است. اما اگر اين مجموعه، اثری عکس‌پايه يا کانسپچوال با دغدغه‌های از لحاظ معنايی زودبازدهِ هويتی‌ـ اجتماعی است. منظری براي نديدن، مجموعه‌عکسِ جديد محسن يزدی‌پور، کوششی است فرايندمحور و در حال شدن، به سوی بسط و توسعه‌ی تصوير دوربين از محيط ما و بررسی امکان روايت‌کردن يا بازنمايی شيوه‌ی زيست‌مان.
محسن يزدی‌پور پايه‌ی اين روايت را بر انتخابِ هوشمندانه‌ای بنا کرده است. مجموعه‌ای از تصاوير فضای حول و حوش بزرگراه‌ها. موضوعی که ظرفيت خوبی برای طرح تصوير امروز تهران دارد.
در واقع با قرار دادن اين مجموعه (تهران ۹۷) در کنار مجموعه‌های مهران مهاجر از تهران (تهران ۸۸ و ۶۹) به تصوير جالب‌توجهی از تحول اين شهر می‌رسيم. از مکانی براي پرسه‌زدن به مکانی برای عبور، از محملی براي قدم‌های انسانی به محملی براي حرکت اتومبيل. به ياد آوريم که مجموعه‌ی تهران، بی‌تاريخ مهاجر از خيابان انقلاب و ولی‌عصر عکاسی شده‌اند. درست است که تهرانِ سال ۹۷ هم، ولی‌عصر و انقلاب دارد، اما وضعيت استعاری‌اش بر دوش بزرگراه‌هاست، راويانش اين‌ها هستند، نه خيابان‌ها. فضايی که واحدش شهروند نيست، انسان/اتومبيل است…