بخشی از مقاله:
قریب دو سال بود می‌شنیدم نمایشگاه کارهای عکاسی مهدی سیف‌الملوکی گشایش خواهد یافت، به همت و از طریق سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران.
۱۵ خرداد ماه امسال در محل ورودی یا انتظار تئاتر شهر، سالنی هم جهت اینچنین فعالیت‌ها و نمایشگاه‌ها در نظر گرفته می‌شد که حداقل ضمانتی بود برای حفظ حرمت و عرضه و فعالیت یک کار مستقل هنری با در و پیکر مستقل و مشخص. ۵۲ قطعه عکس‌هاي رنگي که ۳۴ قطعة آن ۷۰×۱۰۰ سانتيمتر و ۱۸ قطعة ديگر ۷۰×۷۰ سانتيمتر پرس شده روی شاسی و کلاف‌های چوبی با قاب‌های باريک آلومينيومی دور کارها و همه‌ی اين مشخصات نصب شده روی و پشت قريب ۱۵ پانل مستقر در وسط محل ورودی سالن به صورت پاراوان درست روبروی در ورودی با لامپ‌ها و روشنايی موضعی بالای عکس‌ها و پانل‌ها با اجرای تميز و شسته و رُفته.
عکس‌ها از مناظر گوناگون و نورهای مختلف طبيعی و مصنوعی عرضه‌شده به صورت‌های عينی و رونوشت برابر طبيعت در حدود ۴۰ قطعه عکس و تعداد کمي به صورت بازسازی طبيعت در منزل و اعمال تکنيک‌های تجربه شده براي نشان دادن آنچه که قبلاً فکر و تصوير شده و با‌لنتيجه موفق و به همين تعداد به صورت آبستره و دور از طبيعت و موجوديت اصلی‌اش (چون عکس‌ها فاقد نشانه يا شماره بودند از اشاره کردن به عکس‌هايی که در بالا مطرح شدند معذورم). تمام اين عکس‌ها در توجيه نيتی خاص به‌وجود آمده که در کلام خاصه، عکس‌هايی در معرفی ايران می‌باشند و حتماً ايران امروز که بدين منظور جهت ارشاد تماشاگران نه در بروشور نمايشگاه و نه در خود نمايشگاه هيچگونه اشاره‌ای به آن نرفته‌است و در نتيجه تعاريف و تداوم و ارتباط لازم در عکس‌ها از نظر تماشاچی نامفهوم و بی‌حاصل گشته است …
پیشنهاد مطالعه: مقالاتی پیرامون «مهدی سیف‌الملوکی»