گفت‌وگو با کاوه کاظمی، کم سروصداترین عکاس خبری ایران؛
از چه زمانی عکاسی را شروع کردید؟
كاوه كاظمی: سال ۱۳۵۰ به انگلستان رفتم برای این که آرشیتکت بشوم، اما بعد از دو سال متوجه شدم که حوصله درس خواندن ندارم. می‌دانستم که دکتر و مهندس نمی‌خواهم بشوم. ۲۳ ساله بودم. به فکر یک حرفه دیگر افتادم. من (کاوه کاظمی) نمی‌خواستم یک حرفه معمولی باشد. دنبال شغل‌های عجیب بودم مثلاً مدیریت یک فرودگاه یا شغل‌های پرهیجان دیگر. ناگهان به این فکر افتادم که چرا عکاسی نخوانم.
کوچکتر که بودم دایی‌ام یک دوربین به من (کاوه کاظمی) هدیه داد. اولین عکس‌هایم را با آن گرفتم. از همان موقع سعی می‌کردم عکس‌هایم معمولی نباشد. یادم است که از عکس ابنیه و معماری خیلی بدم می‌آمد. علاقه‌ای به عکس توریستی و یادگاری نداشتم. از ۱۴ سالگی اتاق من (کاوه کاظمی) پر بود از عکس مجله‌های اشترن، پاری ماچ، عکس چه‌گوارا، فیدل کاسترو، جنگ بیافرا و ویتنام، ماشین پورشه، ترور کندی و عکس مانکن‌ها. همیشه بدنبال عکس‌های خوب و متفاوت بودم. لذا دنبال کالجی می‌گشتم که به ریاضیات و شیمی نپردازد. انگلیس که رفتم دنبال دانشگاهی می‌گشتم که به مسایل فنی و شیمیایی نپردازد. چون هیچ علاقه‌ای به یادگیری این مسایل نداشتم. شیفتۀ عکاسی عملی بودم.
برای ارائه مجموعۀ امتحانی ورود به کالج، از شهر محل سکونتم باس عکاسی کردم و ارائه دادم. مجموعه را پذیرفتند و وارد کالج هنر شدم. سال آخر، یکی از معلم‌هایی که در جلسه پذیرش من (کاوه کاظمی) حضور داشت، گفت که وقتی اولین‌بار آمده بودی عکس زیادی نداشتی، اما احساس کردیم که می‌توانی وارد این حرفه بشوی، این شور و جسارت را در تو می‌دیدیم.