معرفی مقاله:
NPPA نام اختصاری انجمن ملی عکاسان شاغل در مطبوعات آمریکا است که هر سال در میان پروژه‌های متعدد عکاسی ژورنالیستی و آن دسته از روایت‌های تصویری که در طول سال در یکی از نشریات رسمی آمریکا منتشر می‌شود، دست به گزینش بهترین‌ها می‌زند. این انجمن برای اولین بار در آوریل ۱۹۴۶ در بوستون تشکیل شد و از آن سال کوشیده است به طور خلاقانه‌ای به فتوژورنالیسم در جهان بنگرد و به اعتلای آن بیاندیشد. هر سال عکاسان زیادی از آژانس‌ها و نشریات معتبر خبری جهان، در این انجمن آثار خود را ارائه کرده و به معرض قضاوت می‌گذارند. این انجمن با در نظر گرفتن معیارهای فنی و زیبایی‌شناسانه‌ی فتوژورنالیسم به اعطای جایزه تحت عناوینی چون بهترین مجموعه عکس منتشر شده، بهترین عکس از اخبار داخلی بهترین عکس از اخبار عمومی، عکاس ژورنالیست سال و… می‌پردازد.
.
بخشی از مقاله:
NPPA خود را بیشتر صدایی می‌داند که در پی معرفی و گسترش فتوژورنالیسم در جهان است. در میان آثار منتخب این انجمن در سال گذشته، مجموعه عکس خبری فرانچسکو زیزولا عکاس ایتالیایی روزنامه Mare دیده می شود. زیزولا اکنون دیگر نامی آشنا برای علاقه‌مندان به فتوژورنالیسم است، او که متولد رم است از سال ۱۹۸۶ رسماً کار خود را به عنوان یک عکاس خبری در نشریات آغاز می‌کند، اخذ ۷ جایزه از جشنواره معتبر World Press Photo در سال‌های اخیر نام او را بیش از پیش در جهان عکاسی خبری مطرح می‌کند. زیزولا در مجموعه منتخبش که موفق به دریافت جایزه اول بهترین مجموعه عکس روایی در سال ۲۰۰۸ می‌شود به تبیین وضعیت اجتماعی جزیره مالدیو می‌پردازد. در اولین عکس این مجموعه، عکاس از زاویه‌ای بکر که نگاه ساده و کنجکاوانه او را از سفر به این جزیره در هواپیما نشان می‌دهد، به تصویری مرموز و هولناک از مالدیو می‌پردازد: اینکه مالدیو همین جزیره کوچک و دور افتاده که در میان آب ها محصور شده است؛ بهشتی است برای بیش از ۴۵۰۰۰۰ توریست در سال در عکس‌های بعد اما با انتخاب تکنیک مناسبی برای نوردهی، به تبیین وضعیت عمومی این کشور می‌پردازد. استفاده از درجات تیره، نورهای کم‌قدرت محیطی، سیلوئت‌ها و به خصوص انتخاب زمان‌های مناسب برای اکسپوز، فضایی غم‌بار، تیره و مهجور را به نمایش میگذارد. او حتی آنگاه که ساحل توریستی Coctails را عکاسی می‌کند به بیانی تیره و تلخ از فضا می‌پردازد: زاویه رو به خورشید، ثبت موهوم فضا و مکان، و حتى زاویه بی‌ثبات دوربین از جمله خصوصیاتی است که به خوبی نگاه عکاس را در مواجهه با واقعیت صحنه نمایش می دهد؛ خصوصیاتی که در دیگر آثار این مجموعه نیز دیده می‌شود.
عکاس، فضای شهری را با عبور بی هدف چند جوان در منطقه متروکی که تنها با نور یک چراغ کم سو روشن شده است، به نمایش میگذارد و آنگاه که می خواهد بازی های کودکان مسلمان را نشان دهد از خصوصیاتی شبیه به آنچه در عکس های قبل به آن اشاره شد، بهره می گیرد. از عکس های خلاقانه این مجموعه باید به عکس مراسم عروسی در Hithadho0 اشاره کرد؛ فضایی دهشتناک و کورسویی از امید به آینده در این ثبت دیده می شوند. نورهای موضعی محیط تنها به روشنایی خفیفی از اجزاء صحنه پرداخته اند و ریسه های چراغ در دوردست ها کورسویی از امید را نمایش می دهند. همه چیز بی اندازه ساده و بی تکلف است. همانطور که تصویر مادر ۶۱ ساله داغداری که عکس “حسين صلاح ” فرزند شهیدش را در عکس دیگری از این مجموعه در دست دارد، به همین میزان تأثیرگذار و ناب است.