بزرگ رزمندهای بود لطیف
حسینعلی ذابحی سعی کرده است هنر خود را با زندگیاش همراه کند. روح این هنرمند از منبع عظیم زندگی تغذیه میکند. خود را متفاوت با سایر مردم احساس نمیکند. در میان آنها میرود. به آنها نگاه میکند. مانند همان مردم کوچه و خیابان حرف میزند و شوخی میکند. در میان آنها زندگی میکند. گاهی مینویسد. تدریس میکند. به ضعفها و قوتهای خود آگاه است و آنها را پذیرفته است. به قول خودش: «خب همینم که هستم».
حسینعلی ذابحی دغدغههای فکری و تصویری خود را با مسائل عرفانی و فلسفی میآمیزد اهل حضور در جوامع، سروصدا و تبلیغ نیست و بسیار بیتکلف نقاشی میکشد. این هنرمند برخلاف بسیاری از هنرمندان معاصر درگیر مسائل مد روز و باب طبع محافل هنری نیست. هنر او در واقع محصول تجربهی زیستهاش میان همان مردم کوچه و خیابان در ترکیب با دغدغههای فلسفی و عرفانیاش است.
جهت مطالعهی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه»، در انتهای این صفحه مراجعه کنید.
