هنر سیاسی ـ اجتماعی گونه‌ای از هنر دوران جدیدِ ایران است که تاکنون فقط به بخشی از آن که در دوره‌ی بعد از انقلاب به هنر رسمی تبدیل شد، بسیار پرداخته شده و بخش بزرگی از آن مغفول مانده است. هنرمندان بسیاری با این مضامین کار کرده‌اند که دیده نشده یا مورد نقد و ارزیابی قرار نگرفته‌اند. این پرونده تلاشی ست برای نگاه به تاریخ این گونه‌ی هنری در طول این صد سال و همچنین یافتن راه‌هایی برای ارزیابی و نقد آن. مقالات ثمیلا امیرابراهیمی و صیاد نبوی سعی در ارائه‌ی طرحی تاریخی از سیر تحول این هنر در حوزه‌های نقاشی، هنرهای جدید و عکاسی دارند و باقی مقالات تحلیل‌های جزئی‌تری‌ست پیرامون نسبت هنر و سیاست، چه در مورد هنر انقلاب و چه در مورد هنر سیاسی دهه‌های اخیر.
مطالعه‌ی مقالات این بخش:
به صدا در آمدن گفتارهای خاموش / امیر احمدی‌آریان
کار سیاسی / گفت‌وگوی مجید اخگر ، ایمان افسریان و …درباره ی هنر و سیاست
هنر معاصر ایران؛ نسبت مسئله‌دار هنر و سیاست در هنر سیاسی معاصر ایران / ایمان افسریان
اشباح اگلستون / فرشید آذرنگ
نورِ سایه‌ها / نوشین شفیعی
مدخلی تاریخی بر معنابخشی سیاست و جامعه در عکاسی / صیاد نبوی
مطرود و مردم: تکوین سوژه‌ی انقلابی در نقاشی اجتماعی-سیاسی در ایران از دهه‌ی ۵۰ به دهه‌ی ۶۰ / علیرضا ربیعی
ما با همان / ثمیلا امیرابراهیمی