
بخشی از متن:
نیکلاس نیکسون متولد ۱۹۴۷ یکی از عکاسان برجستهی نسل خویش است اواسط دههی ۱۹۷۰ عکاسی با دوربین قطع بزرگ و چاپ مستقیم را احیاء کرد. شیوهای که کار ادوارد وستون و واکر اونز بوداما، اکنون دیگر از مد افتاده بود.
در طی دههی بعد مردم را به عنوان سوژهی عکاسی برگزید عکسهایی خودانگیخته و چالاکانه که در نوع عکسبرداری با دوربین قطع بزرگ بیسابقه بودند.
پس از ۱۰ سال تسلط نیکسون بر این فن و نوآوریهای حیرتانگیزش به یکی از سنتهای قابل احترام عکاسی حیاتی نو بخشید. اما نکتهی قابل توجه ژرفای روانشناسانهی آثار نیکسون و رهاییشان از سیطرهی طنز و قالب احساسی است عکسهای او دربر گیرندهی این اندیشه هستند که تصاویر دلسوزانه از مردم عادی و بینام میتوانند نمایانگر نهانترین ارزشهای انسانی باشند.
چنین اندیشهای بارها از تظاهر به اصول اخلاقی و قالب احساسیای که بسیاری از عکاسان از آن بیمناک هستند لطمه خورده است اما در عوض به شکل یک طنز واقعبینانه و غیر احساسی درآمده است از دیگر سو خطر اعتیاد به احساساتورزی مکرر شاید کمتر از تسلیم شدن به طنزپردازی وسواسی نباشد هر دویِ اینها حاکی از آن است که عکاس در مقام والاتری نسبت به سوژه قرار دارد همان مقامی که نیکسون از آن دوری گزیده است تصاویر او به ما میقبولاند که در حال تماشای فرد فرد انسانها و نه علایم یک مشکل یا قهرمانان مشکلگشا هستیم.
این دستاوردِ استعداد نیکسون در نوآوری تصویری تسلط بر فنون دوربین قطع بزرگ و بیش از همه صداقتش در کار است چیزی که در غیابش دو صفت قبلی راه به جایی نمیبرند در سال ۱۹۷۴ نیکسون از دانشگاه نیومکزیکو در آلبوکرک با مدرک فوق لیسانس فارغالتحصیل شد با این مدرک توانست به تدریس عکاسی مشغول شود.