«از منظر دوربین» نوشته‌ی علیرضا احمدی‌ساعی درباره‌ی مجموعه‌عکس «منظری برای ندیدنِ» محسن یزدی‌پور است. نمایشگاهی که در گالری اِی‌جی، فروردین و اردیبهشت ۹۸ برگزار شد. محسن یزدی‌پور نامی نسبتاً آشنا برای مخاطبان پیگیر عکاسی هنری ایران است. اغلب به واسطه‌ی مجموعه‌ی عکسی با عنوان اسم کوچکم سرباز که به‌طور مکرر در کتاب‌ها و نمایشگاه‌هایی منتشر شد. عکسها در/یا برای خارج از ایران تحت موضوع «عکاسی ایران» یا «عکاسی معاصر ایران» فراهم آمدند. و این فرصت را پدید آوردند که گاه عکاسانی بدون روند کاری زمانبر و بدون پی گرفتن کار عکاسی به نام و جایگاهی دست یابند.
بخشی از متن:
مجموعه‌ی اسم کوچکم سرباز کلاژهایی از عکس‌های سه‌درچهارِ سربازی و فاقد حساسیت‌های تصویری است. اما اگر این مجموعه، اثری عکس‌پایه یا کانسپچوال با دغدغه‌های از لحاظ معنایی زودبازدهِ هویتی‌ـ اجتماعی است. منظری برای ندیدن، مجموعه‌عکسِ جدید محسن یزدی‌پور، کوششی است فرایندمحور و در حال شدن، به سوی بسط و توسعه‌ی تصویر دوربین از محیط ما و بررسی امکان روایت‌کردن یا بازنمایی شیوه‌ی زیست‌مان.
محسن یزدی‌پور پایه‌ی این روایت را بر انتخابِ هوشمندانه‌ای بنا کرده است. مجموعه‌ای از تصاویر فضای حول و حوش بزرگراه‌ها. موضوعی که ظرفیت خوبی برای طرح تصویر امروز تهران دارد.
در واقع با قرار دادن این مجموعه (تهران ۹۷) در کنار مجموعه‌های مهران مهاجر از تهران (تهران ۸۸ و ۶۹) به تصویر جالب‌توجهی از تحول این شهر می‌رسیم. از مکانی برای پرسه‌زدن به مکانی برای عبور، از محملی برای قدم‌های انسانی به محملی برای حرکت اتومبیل. به یاد آوریم که مجموعه‌ی تهران، بی‌تاریخ مهاجر از خیابان انقلاب و ولی‌عصر عکاسی شده‌اند. درست است که تهرانِ سال ۹۷ هم، ولی‌عصر و انقلاب دارد، اما وضعیت استعاری‌اش بر دوش بزرگراه‌هاست، راویانش این‌ها هستند، نه خیابان‌ها. فضایی که واحدش شهروند نیست، انسان/اتومبیل است…