بخشی از متن:
از اواخر دهه ۷۰ میلادی به این سو هاکنی در پی آن بوده که سرشت عکاسی را دگرگون کند او همیشه عکاسی کرده تا به نقاشی کمک کند اما با پولارویدهای ترکیبی و کلاژ عکسهایش مرزهای صوری تصویر عکاسانه را گسترش داده است.
هاکنی با طرح نوآوریهای کوبیسم در عکاسی پرسپکتیو سنتی عکس را به چالش طلبیده است. دیوید هاکنی قابل فهم‌ترین winderkinds هنر بین‌المللی است، که از جنبش پاپ آرت در دهه ۱۹۶۰ پدیدار شده و به چیزی میان شهرت و بدنامی منتهی شده است بدین ترتیب بعضی از منتقدان خشک و جدی‌تر را به شدت آزار می‌دهد زیرا هرقدر که کار او جدی باشد اما همواره موفق شده تا جلوه‌ای دوست داشتنی از شوخ‌طبعی را در خود حفظ کند که در خصوص یک مرد یورکشایری که از جهاتی واقع‌بین است و چشمانی پاک و شفاف دارد طبیعی است. در عین حال که نقاشی‌های او به قیمتهای گزاف به فروش می‌رود بر رسانه گرافیک هم کاملاً مسلط بوده است و برای باله‌ها و اپراها صحنه و لباس طراحی کرده است. از سال ۱۹۸۲، یک دوره عمیقاً بر روی عکاسی متمرکز شد گرچه سالها بود که عکاسی می‌کرد
موضوع عکسهای او آدمها و مکانهای آشنا بودند اغلب با یک پولاروید SX70 و گهگاه با یک پنتاکس ۱۱۰ تک لنزی انعکاسی کوچک یا یک نیکون ۳۵ میلی‌متری همراه با یک لنز با فاصله کانونی بلند، عکاسی می‌شدند. فیلمهای حاصل بصورت ماشینی در یک عکاسی محلی ظهور و چاپ می‌شد. این دوره در سال ۱۹۸۶ به پایان رسید. عکسهای هاکنی به سه دسته قابل تقسیم‌بندی است دسته اول شامل صفحات آلبومی است که قاب گرفته شده است. هر صفحه تعدادی عکس آنی دارد که به دقت چسبانده شده‌اند.