جیمز نچوی، عکاس جنگ، معتقد است حاضرنگاه‌داشتن فجایع در افکار عمومی، زمینه‌ساز تغییر می‌شود. و اگر از او پرسیده شود این ترکیب‌بندی‌های زیبا در عکس‌هایش از بطن فجایع از کجا آمده‌اند، می‌گوید زیبایی، ذاتیِ زندگی یا ذاتی تراژدی است.
بخشی از مقاله:
جیمز نچوی: من فکر می‌کنم بالابردن آگاهی مردم نخستین گام برای خلق افکار عمومی و باور همگانی است و افکار عمومی است که انگیزه‌ی تغییر را ایجاد می‌کند. چنین چیزی بر تصمیم‌گیرندگان و اولياء امور، یعنی کسانی که بر حسب انتخاب‌هایشان بر زندگی هزاران نفر تأثیر می‌گذارند، فشار می‌آورد.
یاری و مساعدت، این انگیزه را برای آنها بوجود می‌آورد که حرکت کردن در مسیر درست از میان افکار عمومی به جهت چیز باارزشی است. به‌رغم تمامی موانع و ناکامی‌ها، فکر می‌کنم این کار شدنی است. گاهی سریع‌تر اتفاق می‌افتد. گاهی کاملا تدریجی و کند است. اما این فشار همواره باید باشد تا این فرآیند را به جلو هدایت کند. این فشار کمک می‌کند.
این کار در بیشتر موارد تا حدی با آنچه که دولت‌ها به وجود می‌آورند مخالف است. نیاز دولت‌ها به اطلاعات و گردش اطلاعات در مورد رویدادها نیز ضرورتا برای تسلط بر روند حکومت است. فکر می‌کنم افکار عمومی آنها را آزار می‌دهد. آنها به این افکار توجه می‌کنند و حقیقتا باید به این افکار توجه کنند. چنین چیزی باید کمک کند تا آنها را به مسیر درست بازگرداند.
در اثر بی‌توجهی ما، فاجعه سیاست ایالت متحده در سومالی، مستقیما به رواندا کشیده شد. بی‌توجهی ما نسبت به رواندا و دانستن این مطلب که جامعه بین‌المللی در قبال مرگ بی‌دلیل نیم میلیون تا یک میلیون نفر، مسئول است، باعث می‌شود که ما آنچه را در کوزوو اتفاق افتاده، نپذیریم. این چیزها به هم مربوطند. کتاب من (دوزخ) سند آن چیزی است که در دهه آخر قرن بیستم اتفاق افتاد. از جنایت‌هایی که بر علیه بشریت به وقوع پیوسته بود. کتاب با کوزوو به اوج خود رسید.
جان پل کاپونگرو: از چه جهت آنها به هم مربوطند؟
جیمز نچوی: فرض بگیرید که من فاجعه سیاست ایالت متحده در سومالی را برایتان توصیف کنم…