ﺷﻬﺮ ﻣﺎه

ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺖ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺎ ﻣﯿﺮاﯾﯽ دارد و ﻣﯿﺮاﯾﯽ ﻣﻨﺘﻬﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای زﯾﺒﺎﯾﯽ، ﺗﺎ ﺑﺎز از ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺑﺮﺧﯿﺰد آنﭼﯿﺰ ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺳﻮدای زﯾﺒﺎﯾﯽ دارد.

ﻣﺎه از ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﯾﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ در ﮐﺎر ﺗﮑﺎﻣﻞ از ﮐﻤﺎﻧﯽ ﻧﺎرﺳﺎ اﺳﺖ و ﺑﺎز رو ﺑﻪ اﻓﻮل ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻫﻼﻟﯽ ﮐﻪ از آن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ و در ﻣﯿﺎﻧﻪی اﯾﻦ ﺳﯽ روز، ﺳﻪ روزی ﻫﻢ ﻧﺎﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﻣﺎه را ﻧﻤﺎدی از ﻣﺮگ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ و ﻧﺸﺎﻧﯽ از ﭘﻮﯾﺎﯾﯽ و ﻻﺑﺪ ﺑﯽﻗﺮاری. ﺷﻬﺮ ﭘﺎرﺳﯽ ﮐﻪ زاده از ﺷﺎر اﺳﺖ در زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺎه ﻣﯽدﻫﺪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺎه از ﻗﻤﺮ ﺳﻮا اﺳﺖ. اﻣﺎ ﭼﺮا ﺑﺮای اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻧﻮﯾﺎﻓﺘﻪ از آﻟﺒﻮمﺧﺎﻧﻪی ﮐﺎخ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﯾﺎد ﻣﺎه و ﻣﺮگ و ﺑﺎﻟﺘﺒﻊ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﭘﻮﯾﺎﯾﯽ اﻓﺘﺎدم؟

ﺳﺮدر ﻣﻔﻘﻮد ﻋﻤﺎرت ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر در ﺑﺎغ ﺑﻬﺎرﺳﺘﺎن و در ﮐﺮاﻧﻪی ﻣﯿﺪان ﻧﮕﺎرﺳﺘﺎن ﻃﻬﺮان، ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ از ﺳﺎل ۱۳۱۹ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﺎﻣﯽ ﻫﻤﺎن ﺑﺎغ ﻣﺠﺎورش ﺑﻬﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﻨﺎﯾﯽ اﻓﺴﺎﻧﻪای ﮐﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﻣﻈﻬﺮ ﻗﻨﺎت ﻣﻬﺮان ﭘﺲ از ﻃﯽ راﻫﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﮐﻨﺎر آن ﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻘﺸﻪاش ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯿﻮ ﺑﻮﯾﺘﺎل ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻮد و در روز اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ۲۷ ﺑﻬﻤﻦ ۱۲۵۹ ﺧﻮرﺷﯿﺪی، ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﯾﻦﺷﺎه ﺷﺨﺼﺎ ﺣﻀﻮر ﯾﺎﻓﺖ، آﯾﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﺪام از ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎن و ﺣﺎﺿﺮاﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺨﯿﻠﻪﺷﺎن ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ «ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠﯽ» ﭼﯿﺴﺖ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﺮ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ روزی ﻗﺮار اﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺮدر ﺑﺎ اﻧﺪک ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﯿﺮزا ﺟﻌﻔﺮ ﺧﺎن ﻣﻬﻨﺪسﺑﺎﺷﯽ، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ دربﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﺎرت ﻣﺒﺎرﮐﻪ «داراﻟﺸﻮرای ﻣﻠﯽ اﯾﺮان/ﻋﺪل ﻣﻈﻔﺮ» ﺑﺸﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﻣﺖ درﮔﺎﻫﺶ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪای آرزوی ﻣﻠﺖ ﺑﺰرگ و ﮐﻬﻦﺳﺎل اﯾﺮان‌زﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی آﻣﺎل ﻣﻠﺖ، ﺳﻪﺑﺎر آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﮏﺑﺎر ﻫﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺰاقﻫﺎی روس و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﯽﺷﺎه ﺑﻪ ﺗﻮپ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ، ﺷﺎﻫﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ در ﭘﻼن و ﮐﺎﻟﺒﺪش ﺑﻮد و از اﯾﻦ رﻫﮕﺬر ﺷﮑﻞ ﺳﺮدر ﻫﻢ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ.