منشأ مرموز اشیا، نگاهی به نمایشگاه «تأویل» از علی بهشتی

اگر مجموعه‌ی پیشین علی بهشتی با عنوان «نامحسوس» را می‌توانستیم به نحو موجهی در امتداد ژانر نقاشی «طبیعت بیجان» مشاهده کنیم^۱، مجموعه‌ی جدید او در گالری دستان، به آسانی تن به تعریف، نام‌گذاری و دسته‌بندی نمی‌دهد. این نمایشگاه با عنوان «تأویل»، نمایانگر کند و کاو نقاش در انواع متنوعی از اشکال و فرم‌هاست: فرم‌های مکعبی، تیغه‌ای، مدور، مخروطی، پلکانی و البته معمارانه و سازه‌مانندْ که تقریباً هیچ کدام تخت و دوبعدی نیستند، و این نکته‌ی با اهمیتی است چراکه به نظر نمی‌رسد مساله‌ی هنرمندْ حول تعاریف فرمالیستی اوایل سده‌ی بیستم از نقاشی شکل گرفته باشد. بهشتی فضای تصویر را به فرم‌های محض و سطوح دوبعدی فرونمی‌کاهد بلکه مستقیماً به منطق فضای سه‌بعدی و حضور مادی اشیا در فضا پرداخته است.