تصور کنید در صحن یک کلیسای جـامع قـدم می‌زنید. رو به گوشه‌ای می‌گـردانید و آن کنج تبدیل به بدنه‌ی یک کشتی کهنه‌ی زنگاربسته می‌شود. از یک پیچ‌خوردگی دیگر می‌گـذرید و حال شما در بازار سنتیِ یکی از کشورهای آفریقای شمالی هستید. این‌ها تنها بخشی از احساساتی است که ممکن است با عبور از لابیرنت منحنی‌شکلِ مجسمه‌ی جدید ریچارد سِرا با عنوان «اِن جی- دو» (NJ-2) به شما دست دهد.
تجربه‌ی هنر ِبی‌نهایت الهام‌بخش سِرا همچون برخی از آثار هنریِ «واقعیتِ مجازی» نیست که شما را وادار کند با گذاشتن یک سرپوش، به جهانی وهمی وارد شوید، همان‌طور که تصاویر شکل‌گرفته در ذهن من هم به هیچ‌وجه توصیفی بسنده از آن نیست. برای همین اجازه دهید کـه آن را تنها به واقعیت ساده و سرراستش خلاصه کنیم.
«اِن جی- دو» متشکل از دو دیوار فولادیِ مقاوم است که به شکل یک دالان با پهنایی به اندازه‌ی عـبور دو نفر در کـنار هم، ساخـته شده است. مسیری که این دو دیوار شکل داده‌اند، به طور مکرر می‌پیچد تا مجموعه‌ای از گذرگاه‌هایی را بیافریند که کناره‌های آن، یا از هم دور می‌شوند و یا با نزدیک‌شدن به هم، مخاطب را در پناه خود می‌گیرند. غیرممکن است که با بررسی نمای بیرونیِ این توده‌یِ فلزیِ عظیم و سرخ‌فام بتوان چیستی و کیفیتِ تجربه‌ی فضای داخلی آن را حدس زد. توده‌ای فلزی که بخش زیادی از بزرگ‌ترین فضای گالریِ گاگوسین (Gagosian) واقع در خیابان بریتانیا، نزدیکِ «کینگز کراس» را فرا گرفته است.
یکی از ورودی‌های اثر تاریک است: دروازه‌ای رفیع که تقریبا رو به آسمان فروبسته شده است. دیگری مدخلی مدور است که اغواگرانه شما را به درون دعوت می‌کند، تا شما را٬ تنها٬ در جهانی منفک شده با دیوارهایی فلزی وانهد.
• نمایشگاه «اِن‌جی- دو» تا ۱۰ مارس ۲۰۱۷ در گالری گاگوسین برقرار است.
• منبع: گاردین
• ۱۳ اکتبر ۲۰۱۶
