کم آبی همواره یکی از مصائب زندگی در فلات ایران بوده. حجم آبی که قنات یا چشمه‌ها برای سکونتگاه‌ها می‌آورد، وافر نبود. اما اشتباه است اگر به تبعِ کم آبی، چهره‌ی شهرهای فلات را خشک و زندگی مردم را حداقلی و بی‌کیفیت تصور کنیم. تأمل در گزارش‌ها، گراوورها و عکس‌های سیاحان و مورخان نشان می‌دهد که تهران، قزوین، شیراز و بل اغلب شهرها و زیستگاه‌های ایران خرم بودند.
در مرکز فلات ایران که به‌تبع نزدیکی به بیابان اوضاع دشوارتر بود، شهرهای خرم و پرسابقه‌ای چون کاشان، یزد، طبس و کرمان پاگرفتند و بالیدند. اهالی شهرهای مختلف، باوجود محدودیت مقدار آب، حمام‌ها و آب‌انبارهایی ترتیب می‌دادند؛ زراعت می‌کردند؛ در هر فصل میوه‌های متنوع همان فصل را در اختیار داشتند؛ باغات مروّح می‌ساختند و شهر را به سمت باغات گسترش می‌دادند؛ شهرهایی پردرخت و پرسایه داشتند؛ در جایجای بازارها سقاخانه بنا کرده بودند؛ در خانه‌هایشان حوض و باغچه داشتند و حتی در ظهرهای داغ تابستان در سرداب می‌نشستند و شربت و پالوده‌شان را با یخ نوش جان می‌کردند. این چطور ممکن بود؟
فرم و لیست دیدگاه
۰ دیدگاه
هنوز دیدگاهی وجود ندارد.