بخشی از مقاله:
تصویرسازی علمی یکی از گسترده‌ترین شاخه‌های تصویرگری است.این شاخه از تصویرگری به بیان یافته‌های پژوهشگران علمی می‌پردازد. از این طریق هستی علوم را بر مخاطبان خویش روشن می‌سازد. بیش از هشت قرن است که کتاب‌های علمی به تصاویر مربوط به متون خود آراسته شده‌اند.
اما امروزه با گسترش فن‌آوری‌های رایانه‌ای و گرافیکی از رشدی شگفت‌آور بهره‌منداند. تصویرگران علمی با نمایش جنبه های دیداری علوم جهان طبیعی را در معرض مشاهده و بررسی قرار می دهند. انتقال مفاهیم علمی هدف اصلی این دسته از تصویرگری‌هاست. از این رو مقوله «زیبایی شناسی» از اهمیت کمتری برخوردار است. این مسئله بدان معناست که تصویرگران علمی هنرمندانی کارکشته و دقیق هستند که به اصول و ارزش‌های زیباشناسانه واقف‌اند.
تصویرسازی علمی به عنوان بخش مهمی از ارتباطات علمی قلمداد می‌شود. این شاخه از تصویرگری نسبت به عکاسی سابقه‌ای دیرینه دارد. با وجود پیشرفت عکاسی، تصویرسازی علمی همچنان گزینه‌ای مطلوب برای نمایش پدیده‌های جهان طبیعت است. پدیده‌هایی همچون اجرام آسمانی که چشم انسان قادر به مشاهده دقیق آنها نیست و با تشریح موضوعات مربوط به علم پزشکی که نیاز به برجسته‌سازی برخی از اجزاء ویژه دارد.
.
تصویرسازی علمی
بر اساس تقسیم بندی CiNSI (انجمن تصویرگران علوم طبیعی)، تصویرسازی علمی علاوه بر نمایش علوم طبیعی، بررسی علوم جغرافیا را نیز شامل می شود. GiNSI یک موسسه غیرانتفاعی تصویرگران علمی و دیگر علاقه‌مندان به بهبود کیفیت تصویرگری است. مرکز اصلی آن در آمریکا دایر است. نخستین نشست این انجمن در سال ۱۹۶۶ انجام شد. در سال ۱۹۶۸ با بیش از بیست و یک عضو به رسمیت شناخته شد. اغلب اعضا این انجمن وابسته به موزه تاریخ طبیعی “اسمیت سونيون” و تصویرگران پزشکی دانشگاه‌ها بودند. این انجمن تصویرسازی علمی از شاخه ای از تصویرگری غیر تخیلی که منحصراً با تمامی علوم طبیعی و آموزش آنها سروکار دارد و در این زمینه به اطلاع‌رسانی می‌پردازد [تصویرسازی علمی] نامید.
آنچه برآمده از تعریف بالاست، ارتباط و وابستگی تصویرسازی علمی با واقعیت است. واقعیتی که موجودیت خویش را به اکتشافات علمی و دستاوردهای مربوط به آن مدیون است. زبان و متون دستاوردهای علمی منشعب از واقعیاتی است که تصویرگر را به‌ناچار در رابطه‌ای چارچوب‌مند و به دور از سلایق شخصی موظف می‌کند
تصویرسازی علمی با حفظ رویکرد زیباشناسانه خویش، تصورات تخیل‌مأبانه را کنار می‌گذارد. درواقع بر اساس ظرفیت گروه سنی مخاطبان به ارائه تکنیکی مناسب و هم‌سو به‌کار می‌پردازد. او با به کارگیری مستنداتی که پژوهشگران و دانشمندان در اختیارش می‌گذارند به دنبال راهکاری مناسب برای ارائه آن‌هاست. می‌کوشد تا واقعیات را براساس پیش‌فرض‌هایی ارائه کند که پیش از این افراد را در حالت تعامل و گفت‌وگو با یکدیگر قرار داده است.
تصویرگر علمی هنرمندی است که برای خدمت به علوم گام برمی‌دارد. برای نمایش علمی یک موضوع مهارت‌های تکنیکی و مشاهده‌ای خود را که با راهنمایی‌های دانشمند مورد نظر محقق می‌گردد با مهارت‌های زیباشناسانه درمی‌آمیزد. هنر تصویرگری به پرداخت مسائلی می‌پردازد که امکان انتقال آنها از طریق کلمات وجود ندارد. بنابراین نحوه ارتباط اجزا و کارکردهای عملی آن چیزی است که پایه و اساس این هنر مشتمل بر آن قرار می‌گیرد.
