بخشی از مقاله:
سال‌های اول
مهمترین ویژگی یک عکاس چیست؟ یا به عبارت دیگر، چه چیزی در این حرفه وجود دارد که یک بچه مدرسه‌ای را در اوایل دهه شصت به سمت انتخاب این حرفه و این هنر سوق می‌دهد؛ آنهم در کشوری مثل انگلستان، که یک عکاس فردی تندرو و افراطی محسوب می‌شد؟ در آن عصر، هنرمند، روی دیگری نیز داشت: انسانی برجسته، مشهور، تکرو، سنت شکن، تا حدودی مورد احترام و پرابهت. «فرانسیس بیکن» ،«لوسین فروید»، «دانکن گرانت»، که همگی ساکن کارگاه‌ها و آتلیه‌هایی آشفته بودند با علاقه مفرط به شهوانیت، در آن زمان به جامعه انگلیسی حال و هوایی تیره و تار، ملال‌آور و تا حدودی بی‌رنگ و مرده داده بودند.
در همین دوران در فرانسه، عکاسان به مانند همیشه، هنرمندان مورد احترام بودند، «روبرت دوانو»، مجموعه‌ای زیبا از عکس زنان زیبای پاریسی را گردآوری کرده بود و «هنری کارتیه برسون» با سفر به سرتاسر جهان و عکاسی از زندگی روزمره و طراحی و بازسازیی آنها، مجموعه‌ای زیبا آفریده بود. در امریکا، «رابرت فرانک» و «ویلیام کلاین» که برای مجله Voque (مد) کار می‌کردند، عکاسی خیابانی را با گستاخی به یک کتاب مصور مبدل ساخته بودند. اما در انگلستان نکته‌ای جالب و گیرا، که شوق عکاسی را در دل یک جوان برویاند، مشاهده نمی شد.
کتاب «تاریخچه عکاسی» اثر «هلموت گرنشهایم» که نخستین بار در سال ۱۹۶۹ به چاپ رسید، اولین، جالب‌ترین و تا حدودی کاملترین نسخه موجود در مورد تاریخچه عکاسی در بریتانیا بود. اما بعید است که در آن زمان «پار به عنوان یک نوجوان با این کتاب تخصصی آشنا بوده باشد، زیرا چنین کتبی به ندرت در انگلستان در دسترس همگان بود؛ این نوع کتاب‌ها تنها در اختیار کسانی بود که سفرهای اروپایی داشتند و با کار آنها دسترسی به چنین منابعی را اجباری می‌نمود. سرانجام برگزاری دو نمایشگاه بزرگ از آثار «بیل برانت» و «هنری کارتیه – برسون» و حرفه عکاسی را آنچنان که باید و شاید به عموم مردم انگلستان معرفی نمود.
«پار» در حومه شهر لندن متولد شد. اکثر عکاسان و افرادی که در پیدایش چرخه نوین عکاسی در اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد تاثیر گذار بودند و توانستند هنر عکاسی را به عنوان یکی از اجزاء هنرهای زیبا در انگلستان به مردم بشناسانند، ریشه‌های مشترکی در حومه شهر لندن داشتند. آن زمان در مدارس عالی و هنرستان‌های لندن، شمال انگلستان، می‌داند (ناحیه صنعتی مرکز انگلستان) و جاهایی مثل لیدز، هال، نیوکاسل و کاونتری، نوابغ چندانی مشاهده نمی‌شد. نظام آموزشی حاکم در مدارس عالی و هنرستان، نظامی بود که توسط اساتید هنرمند تدوین و اجرا می‌شد. اصول اساسی تمامی این نظام‌ها را تبعیض جنسی، ارعاب، تبعیض نژادی و تفاوت طبقاتی تشکیل می‌داد که ریشه در نظام حاکم بر جامعه داشت. در چنین محیطی، عکاسی جایگاه چندانی نداشت. اکثرا کانسپچوالیست‌ها و هنرمندان پاپ (کسانی که در مدارس عالی هنر انگلستان، جایگاه‌های اصلی را اشغال نموده بودند) به یادگیری و آموزش عکاسی می‌پرداختند. اما در خارج از این دسته کوچک، عکاس مطلعی که قادر به آموزش این حرفه و هنر باشد، وجود نداشت. در هنرستان‌های بریتانیا، تعداد انگشت‌شماری از اساتید، از سبک نوین عکاسی رایج در اروپا و موج عظیم انرژی عکاسی که از جانب ایالات متحده بر خواسته بود، آگاهی داشتند. این بی اطلاعی ضربه عظیمی بر پیکره هنر بریتانیا وارد آورد. اما نسل «پار» متوجه این اهمیت روزافزون شد. این گروه، افراد خود ساخته و خودآموخته‌ای بودند که استانداردها و قوانین خاص کاری خود را داشتند. «پار» به شدت تحت تأثیر زندگی حومه نشینی دوران کودکی‌اش بود. …
.
پیشنهاد تماشا: ویدیویی درباره‌ی مارتین پار