معرفی مقاله:
بازنمایی خشونت در آثار هنری بیشتر با نمایش وجهی عینی از خشونت همراه است. دوریس سالسدو هنرمند کلمبیایی در آثارش تلاش می‌کند این خشونت را به صورتی نامحسوس و در قالب تبعات آن در اشیاء نمایش دهد. سالسدو با آثاری که شبیه هنر اجرا یا چیدمان یا مجسمه هستند. در پی به تصویر کشیدن مرارت‌های انسان کلمبیایی است. او در این راه، از وسایل زندگی روزمره‌ی افراد بهره می‌گیرد. سالسدو در تلاش است تجربه‌ی خشونت را با عینیت بخشیدن به این تجربه از طریق وسایل سوژه‌های آن به تصویر درآورد.
دوریس سالسدو در جستجوی تاریخی خود به وقایع گوناگون در آثار خود ارجاع می‌دهد. تخت‌های بیمارستانی، چرخ دستی‌ها، گهواره‌ها و هر نوع وسیله‌ی مورد استفاده قربانیان، ابژه‌های سالسدو در آثارش هستند. او به نحوه‌ی مواجهه با مرگ و عزاداری پس از آن نیز می‌پردازد. این مقاله با بررسی آثار مهم این هنرمند در دورانِ گوناگونِ فعالیت هنری‌اش نشان می‌دهد که نگاه او به قربانیان وقایع و آسیب‌های پس از آن چگونه در زمینه‌ای معاصر نمود می‌یابد. آثار دوریس سالسدو نشانی از پیکره‌های انسان‌هایی دارد که گاه بی‌مکان شده‌اند. گاه شکسته و آسیب‌پذیر شده‌اند و در پی آن لباس پوشیده‌اند. این اشیاء نمونه‌های قابل لمس و دقیقی است از فراموش‌شدگیِ عمیق و مرگبار انسان‌هایی که صدایی نداشته‌اند و اکنون در این اشیاء بازتاب یافته‌اند.
بخشی از متن:
دوریس سالسدو به ناممکن بودن دفن کسانی که دوست‌شان داریم فکر می‌کرد، به مفصل‌تر کردن عزاداری. مرگ خشونت‌بار، عارضه‌ای احساسی در بازماندگان ایجاد می‌کند که به‌ندرت درمان می‌شود و در مواردی که اجساد قربانیان قابل تشخیص نباشد برای همیشه به دردناک‌ترین شکل در فرد باقی می‌ماند…